Όλα στην χρονομηχανή

Η Γαλλία θα πουλήσει κάποια από τα έπιπλα αντίκες της εθνικής συλλογής, προκειμένου να ενισχύσει τα νοσοκομεία της χώρας, τα οποία δέχθηκαν άνευ προηγουμένου πίεση από την πανδημία του κορωνοϊού.

Η Mobilier National, η εθνική συλλογή επίπλων, οργανισμός υπό το υπουργείο Πολιτισμού, συντάσσει μια λίστα με αντικείμενα που κατέχει, τα οποία θα πωληθούν σε δημοπρασία τον Σεπτέμβριο. Ακόμη δεν είναι γνωστό τι θα βγει στο σφυρί, αλλά τα γαλλικά ΜΜΕ αναφέρουν ότι θα επιλεγούν περίπου 100 αντικείμενα του 19ου αιώνα, ιδιαίτερα από την περίοδο βασιλείας του Λουδοβίκου Φιλίππου (1830-1848).

«Ο συλλέκτης που αγαπάει το ωραίο έχει το μικρόβιο στο DNA του.
Ακόμη κι αν πεινάει, θα πάει να αγοράσει αυτό που του άρεσε» για πελάτες του παλαιοπωλείου που δεν σταματούν να κυνηγούν το ωραίο, ακόμη και σε περίοδο κρίσης. «Υπάρχουν και οι νεόπλουτοι που τα αγοράζουν απλώς για να αποκτήσουν πρεστίζ και όχι γιατί αγαπούν την τέχνη.

Υπήρχε μια σκηνή στην Μαντάμ Σουσού, όπου η Άννα Παναγιωτοπούλου θέλει να κάνει εντύπωση και πηγαίνει να αγοράσει έναν πίνακα.
Ο πωλητής της δείχνει έναν λέγοντας της πως είναι λάδι σε μουσαμά.
Εκείνη ρωτά: “Το λάδι είναι εκλεκτής ποιότητας;”», λέει με νόημα ο κ. πολωτής που ξεκίνησε να ασχολείται με το αντικείμενο από τα 17 του, όταν αποφάσισε να εκπαιδευθεί ως συντηρητής έργων τέχνης. 

«Το παλιό έχει μια αισθητική αλλόκοτη, κρύβει ένα μυστήριο, το μυστήριο του χρόνου.
Δες αυτό το γλυπτό της γονιμότητας. Φτιάχτηκε το 1730. Σκέψου πόσα τάματα τοποθέτησαν πάνω του, πόσοι το προσκύνησαν». 

Ο κ. πολωτής συνεχίζει να αναπολεί μπροστά σε μία παλιά ξύλινη πόρτα που έφερε από την Χίο. «Πόσα χιλιάδες χέρια χτύπησαν αυτή την πόρτα… Πόσα συναισθήματα όταν άνοιγε… Δες τώρα και αυτό το γλυπτό που είναι ολοκαίνουριο. Δεν δημιουργεί κανένα από αυτά τα συναισθήματα.
Η φθορά είναι αυτή που ντύνει το παλιό αντικείμενο με την συναισθηματική αξία».

 Η Αναγέννηση στο Μοναστηράκι

«Γιουσουρούμ» σκέφτονται ο κ. πολωτής και οι γιοι του να ονομάσουν το νέο τους παλαιοπωλείο, ενώ σκοπεύουν να το γεμίσουν με ευρωπαϊκές αντίκες, καθώς ο ιδιοκτήτης του τρέφει ιδιαίτερη αγάπη για τα γαλλικά έπιπλα περασμένων αιώνων. «Στην Ελλάδα δεν υπήρχε τέχνη στους αιώνες της Τουρκοκρατίας. Το μόνο που είχαμε ήταν σοφράδες. Ενώ όλα τα γαλλικά έπιπλα και διακοσμητικά που θα δεις εδώ είναι βγαλμένα από παλάτια, από αριστοκρατικά σπίτια». 

Τα περισσότερα από αυτά, ο ιδιοκτήτης του παλαιοπωλείου τα προμηθεύεται από δημοπρασίες του εξωτερικού, στις οποίες παρίσταται ο ίδιος, κυνηγώντας συνεχώς το ωραίο. Οι πραγματικές ευκαιρίες όμως κρύβονται αλλού: «Όταν ξεκίνησα την δουλειά, ένας γέρος παλαιοπώλης μου έμαθε το εξής:

 Το πραγματικό έργο τέχνης θα το πάρεις ή πολύ ακριβά ή τζάμπα. Είναι νόμος».
Όπως εξηγεί, πολλοί είναι αυτοί που δεν γνωρίζουν την αξία των αντικειμένων που βρίσκονται σκονισμένα στο πατάρι τους και τα ξεφορτώνονται όσο-όσο.