Σφυρίζει το τρένο της ζωής και θα το χάσεις

 Αναλογίζομαι πολλές φορές πως περνάνε έτσι γρήγορα τα χρόνια, σαν αστραπή φεύγουν… Πότε ήμασταν ανέμελα παιδιά με τις ποδιές του σχολείου, πότε φτάσαμε επαναστατικοί έφηβοι που τρέχαμε από εδώ και από εκεί να ρουφήξουμε το νέκταρ της ζωής, πότε τελειώσαμε πανεπιστήμια ή σχολές ή ότι άλλο διάλεξε ο καθείς από εμάς..

 Και αυτός ο χρόνος πάντα μα πάντα έτρεχε με ιλιγγιώδη ταχύτητα, λες και αν σταμάταγε λίγο θα έχανε το τρένο. Κι όμως πέρασαν όμορφα, αγνά και με πολλές όμορφες αναμνήσεις από τα παλιά..
Γι αυτό όλοι κολλάμε στο χθες, δεν είναι τυχαίο, υπάρχει μια λογική.
Αν περάσεις όμορφα το μυαλό αυτόματα κάνει ένα μπακάπ και το κρατάει στον σκληρό δίσκο του μυαλού μας για πάντα. Αυτό όμως γίνεται και με το ακριβώς αντίθετο, αν κάποιο άτομο πέρασε κάτι δύσκολο σφραγίζει το μυαλό του και το αποθηκεύει για πάντα…

Τι είναι αυτό που μας έκανε τόσο μα τόσο ευτυχισμένους, ώστε να κρατήσει ο εγκέφαλος μας παλιές μνήμες;  Τι άλλο από την απλότητα, παιδικές παρέες, παιχνίδια , γέλια, εκδρομές με χαμόγελα, εγκάρδιες αγκαλιές και σεβασμός ο ένας στον άλλο.
Δεν είχαμε τότε κινητά , ούτε πανάκριβα αυτοκίνητα, ούτε καταθέσεις σε τραπεζικούς λογαριασμούς, αλλά ούτε κρουαζιέρες στην Καραϊβική. Είχαμε αυτό που θέλουμε όλοι για τα παιδιά μας σήμερα. Τι είναι αυτό;

 Ειλικρινές φιλίες με σεβασμό και αγάπη, όμορφες αναμνήσεις από την παιδική ζωή τους, να σέβονται και να εκτιμούν τα απλά όμορφα δώρα της ζωής και πάνω απ όλα να αγαπάνε και σέβονται τους ανθρώπους… Τι πιο όμορφο αν όλα τα παιδιά μάθαιναν ότι ένα κινητό δεν προσφέρει τίποτα περισσότερο από μια όμορφη φιλική παρέα. Να συναντιούνται, να χορεύουν, να μιλάνε να είναι κοινωνικά και με ήθος.
Τι θα προσφέρει αυτή η άψυχη οθόνη που φτάσαμε να λέμε την καλημέρα και τα χρόνια πολλά με ένα άψυχο μήνυμα; 

 Δεν ήταν πιο όμορφα τα χρόνια που τρέχαμε να πούμε τα χρόνια πολλά στα σπίτια των φίλων μας, λέγαμε καλημέρα και τσιρίζαμε από ζωντάνια, σήμερα, βαριούνται να την πούνε την καλημέρα, ούτε καν να την γράψουν.
Τους μαγεύει η ξελογιάστρα οθόνη και απομονώνονται ώρες μόνα τους, παίζοντας αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια και άλλα πολλά και χάνουν το τρένο της ζωής.. 

Τρέχει σαν τρελός ο χρόνος και κλέβει τα χρόνια τους, μόνο που αυτά δεν έχουν όμορφες αναμνήσεις να θυμηθούν, ότι απόμεινε από το λίγο χρόνο που έκλεψαν τρέχοντας.
Σημασία έχει να εφαρμόζουμε στη ζωή μας το «μέτρον άριστον» όλα χρειάζονται, αλλά πάνω απ όλα μην ξεχνάμε την αθωότητα της ηλικίας, το χρόνο που μας δίνει να μάθουμε κάποια πράγματα σοφά και ευλογημένα, γιατί αυτά τα δώρα δεν επιστρέφουν ποτέ… Δώρα ανεκτίμητα από την ζωή…

«Φιλίες ανεκτίμητες με σεβασμό και ειλικρίνεια,  αγάπη χωρίς αντάλλαγμα, σεβασμός στους μεγάλους αλλά και στους μικρούς, πίστη στον εαυτό τους και στις δυνάμεις τους, αξιοπρέπεια στην ζωή, εργατικότητα με ψιλά το κεφάλι, να κάνουν όνειρα και να πασχίζουν να τα πραγματοποιήσουν, να παίζουν απλά μαζικά παιχνίδια και όχι μόνοι πίσω από μια οθόνη, να μην είναι εγωιστές και να μάθουν να ακούν, να κρίνουν και να αποφασίζουν με λογική και συναίσθημα. »

 

Το μυαλό μόνο του είναι ο μεγαλύτερος εχθρός του εαυτού μας, μας βάζει σε δρόμους άβατους, ενώ, το μυαλό και καρδιά είναι το ανεκτίμητο δίδυμο δεν πέφτεις ποτέ έξω, σκέφτεται με το μυαλό και το επεξεργάζεται η καρδιά δίνοντας το ομορφότερο αποτέλεσμα…

 Ποτέ δεν είναι αργά να κλείσουμε τα κινητά και να τρέξουμε να τα πούμε από κοντά, να βλέπουμε ζωγραφισμένα πρόσωπα γελαστά και ανθρώπινα. 

 Για να γελάσουμε και λίγο τι όμορφα που ήμασταν χωρίς τα κινητά; Δεν μπορούσε κανείς να μας εντοπίσει, « η χαρά των παντρεμένων 😅» .. Τι Οθόνες και πράσινα άλογα, όμορφη η οθόνη για λίγο, κάνε την δουλειά σου και φύγε τρέχοντας γιατί σφυρίζει το τρένο της ζωής και θα το χάσεις .-