Η αχαριστία είναι αρρώστια που μολύνει την ψυχή μας.

 Από παιδί θυμάμαι την γιαγιά μου αλλά και την μαμά μου να μου λένε πως η αχαριστία είναι η χειρότερη ασθένεια του ανθρώπου.

Τότε δεν μπορούσα να καταλάβω ακριβώς τι εννοούσαν. Με το πέρασμα, όμως, του χρόνου και συναντώντας στη ζωή μου πολλούς ανθρώπους, άρχισα να αντιλαμβάνομαι το τεράστιο νόημα που είχαν τα λόγια τους.
Σε μια κοινωνία που δεσπόζει ο εγωκεντρισμός κι η έλλειψη εν συναίσθησης, συναντάμε όλο και περισσότερους ανθρώπους που τους χαρακτηρίζει η αχαριστία. Ανθρώπους που θα αγνοήσουν τα χίλια καλά που έχεις κάνει για αυτούς, ανθρώπους που θα σταθούν σε μια ατυχή στιγμή σου.
Στην εποχή μας είναι συνηθισμένο φαινόμενο , θέλεις γιατί χάθηκε ο πραγματικός σεβασμός προς τον συνάνθρωπο και γενικά προς την ίδια την ζωή που απλόχερα τους χαρίζετε.
Μια από τις πιο κοινές μορφές ψυχασθένειας είναι η αχαριστία.
Μπορεί πολύ από εμάς να θεωρούν υπερβολικό τον χαρακτηρισμό αυτό, ας σκεφτούν πόσο λογική και φυσιολογική συμπεριφορά μπορεί να είναι, να τσακίζεις το χέρι που σε αγκάλιασε και σου πρόσφερε βοήθεια όταν ο ίδιος την χρειάσθηκε.
Όταν σου έχει δοθεί κάτι σε αφθονία και δεν μοιράζεσαι τίποτα με τους λιγότερο ευνοημένους που βρίσκονται σε ανάγκη και έλλειψη.
Όταν δεν αναγνωρίζεις τίποτα σε όσους έχουν συμβάλλει στην επιτυχία σου, πάρα βλέπεις μόνο τον εαυτό σου.

Αχάριστος είναι και εκείνος που ό,τι και να κάνεις γι' αυτόν δεν ικανοποιείται ποτέ. Εκείνος που διαγράφει όσα οι άλλοι έκαναν για εκείνον και να στρέφεται εναντίον τους όταν γίνεται κάποιο σφάλμα ή κάποια ανάγκη.

Κάποιοι θυμίζουν πως τα κτήνη παραχώρησαν την αχαριστία στον άνθρωπο, γιατί αυτή δεν τα εκφράζει και διαχωρίζουν τους αχάριστους σε δύο κατηγορίες:
1)      Είναι αυτοί που ξεχνούν το καλό που τους κάνουν!
2)      Αυτοί που όχι μόνον δεν το αναγνωρίζουν, αλλά εκδικούνται με την πρώτη ευκαιρία για το καλό που τους έκανες!
Παραμένει πάντα δύσκολο και επώδυνο να δεχτούμε ότι ένας δικός μας άνθρωπος θα βρεθεί απέναντι μας ως εχθρός.
Δύσκολα αποδεχόμαστε ότι ο συγγενής, ο/η σύντροφος, ο/η συνάδελφος, ο/η φίλος μπορεί να μας προδώσει, να μας εξαπατήσει και να μας πληγώσει, ξεχνώντας την εμπιστοσύνη, την αγάπη, την δοτικότητα, τον χρόνο που αφιερώσαμε η ακόμα και τις θυσίες που κάναμε για εκείνον.
Ας μη ξεχνάμε όμως ότι και ο Ιούδας ήταν ένας από τους μαθητές του Ιησού.
Η αχαριστία και η αγνωμοσύνη δεν είναι απλά κακές συμπεριφορές και σημάδι των καιρών μας.
Το να μην εκτιμάς είναι ψυχική αναπηρία.
Το να μην έχεις την καλή διάθεση να ανταποδώσεις την αγάπη η την βοήθεια σε κάποια βαθμό, σε κάποια μορφή, υποδηλώνει ψυχική φτώχεια και ναρκισσισμό.
Το να βλάπτεις χωρίς ενδοιασμούς κάποιον που σου έχει φερθεί καλά, θεωρείται μια άσχημη ασθένεια της ψυχής που χρειάζεται θεραπεία.
Ο άνθρωπος που έχει απενεργοποιημένη συνείδηση βρίσκει δικαιολογίες για κάθε του πράξη. Η έλλειψη εν συναίσθησης για τον συνάνθρωπο τον καθιστά αδίστακτο, εγωκεντρικό και τοξικό άτομο.

Αναρωτιέμαι άραγε είναι θέμα γονιδίων, βιωμάτων η έλλειψη παιδείας;
Αναμφίβολα, το περιβάλλον μπορεί να παίξει μεγάλο ρόλο στον ψυχισμό και στις αξίες του ατόμου. Ο τρόπος που σε έχουν γαλουχήσει και σου έχουν φερθεί, επηρεάζουν τις μελλοντικές συμπεριφορές και επιλογές μέχρι ένα σημείο. Οι αιτίες πολλές και οι δικαιολογίες ακόμα περισσότερες.
Πολλές φορές άτομα με την πάροδο του χρόνου και με κακή συναναστροφή είτε παρέες ή ακόμα συντρόφους παίζει ρόλο και η διαμόρφωση του ατόμου.
Ένα άτομο που ζούσε με αρχές και σ ένα υγιέστατο περιβάλλον, δυστυχώς εύκολα μπορεί να αλλάξει αν ενταχθεί σ ένα αρρωστημένο περιβάλλον και χωρίς να το καταλάβει διαμορφώνετε σιγά – σιγά σε άλλο άτομο, με εμφανή συμπτώματα εγωισμού, επιθετικότητας, αχαριστίας και πολλά άλλα.  
Υπάρχει όμως και η χειρότερη μορφή ευεργεσίας που είναι των παιδιών προς τους γονείς.
Η αγνωμοσύνη των παιδιών είναι η χειρότερη μορφή όλων.

Διαβάζουμε στο «κατά Ιωάννη Ευαγγέλιο». Αχαριστία στο μεγαλείο της. Όταν οδηγήθηκε ο Χριστός στον Άννα και Καϊάφα, το κατηγορητήριο ήταν βαρύ και ψεύτικο. Το πιο βαρύ όμως ήταν η συμπεριφορά του κλητήρα του ιερατείου. Αυτός χτύπησε τον Χριστό, ο οποίος του είπε «συ με ραπίζεις»; «Ναι» του απαντά ο κλητήρας.
«Γιατί;» του λέει ο Χριστός!
Λέει η παράδοση ότι ο ραπίσας τον Ιησού ήταν ο παράλυτος της Βηθεσδά, που δεν μπορούσε να μπει πρώτος στην κολυμπήθρα για να θεραπευτεί.
Τον θεράπευσε ο Ιησούς με έναν λόγο του…
«άρον τον κρέββατόν σου και περιπάτει»!
Περπάτησε ο θεραπευθείς ανάπηρος, αλλά η αχαριστία του τον οδήγησε να ραπίσει τον Ιησού, δείχνοντας αχαριστία στα χέρια που τον θεράπευσαν.
Πέρα από την περιγραφή του φαινομένου, αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να αναλάβουμε προσωπική ευθύνη των πράξεων μας.
Ο καθένας από εμάς καλείται να βελτιώσει και να εξελίξει τον εαυτό του με κάθε μέσο που διαθέτει προς το καλύτερο.

Το κλειδί της μεταστροφής είναι η ενδοσκόπηση, η αυτογνωσία και η πνευματικότητα. O άνθρωπος αλλάζει και προχωρά πέρα από γονίδια, ταμπέλες και βιώματα αν το θέλει και προσπαθήσει ο ίδιος να θεραπευτή. Να μάθει να ακούει, να μάθει να βλέπει και να μην επηρεάζεται από το κακό.
Η ζωή αποκτά νόημα μόνο όταν αρχίζουμε να εξημερώνουμε ένστικτα και να φωτίζουμε σκοτεινές γωνίες της ύπαρξης μας.
Τότε μόνο μπορούμε να θεωρηθούμε Άνθρωποι και όχι ανθρωπάκια.
Και το σημαντικότερο όλων, η απάντηση που μου έδινε πάντα η μητέρα μου όταν την ρωτούσα: Η αγάπη είναι το γιατρικό κάθε αρρώστιας.
Εγώ φίλοι μου στην αχαριστία χαμογελώ και φεύγω .-