Η μικρή Μαριονέτα

Μια μικρή μαριονέτα που τ’ όνομα αυτής... «Ζωή».

Θα φτιάξω μια μαριονέτα, σαν αυτές που είδα στο θέατρο, να χορεύει και να κάνει φιγούρες με καλούς τρόπους και πάνω απ΄ όλα, να είναι υπάκουη.

Ωραία!

Ας πιάσουμε δουλειά. Έλα εδώ. Θα είσαι το αποκούμπι μου σαν θα γεράσω. Μα, κοίτα τι όμορφη που γίνεται!

Σαν να φτιάχνεται μόνη της και να παίρνει την μορφή του ανθρώπου… Αχ και να είχα ζωή…

Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.

Θα έδινα αξία στα πράγματα γύρο μου, όχι γι’ αυτό που αξίζουν, αλλά γι’ αυτό που σημαίνουν.

Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο περίπατο μόνη μου στην παραλία!

Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα αναπαυτικά στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή μου.

Θα γελούσα όλη μέρα με τον κόσμο γύρο μου που έχασε την αίσθηση της ζωής, της φιλίας και την πίστη για την ζωή.

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. 

Θα ζωγράφιζα μ’ ένα όνειρο μου πάνω στα άστρα, θα έγραφα ένα ποίημα ή κι ένα τραγούδι, που θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρυά μου τα τριαντάφυλλα, για να νιώσω τον πόνο από τ’ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους.

Θεέ μου, αν γνώριζαν την αξία της ζωής… τότε…

Δεν θα άφηναν να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πουν στους ανθρώπους γύρο τους ότι τους αγαπούν, ότι τους καταλαβαίνουν.

Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Μόνο ο έρωτας δεν είναι μηχανή χρόνου να έρχεται όποτε εσύ θέλεις , αλλά όποτε είναι η ώρα του.

Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.

Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.

Στον ζηλιάρη και ζηλόφθονο άνθρωπο θα του έδειχνα πόσο λάθος κάνει να χάνει τα μικρά όμορφα δώρα της ζωής. 

Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους…

Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.

Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.

Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.

Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’ ένα κουτί, δυστυχώς θα έχω πεθάνει.

Η Μαριονέτα κουβαλάει στην πλάτη της τη δική της ιστορία. Η μαριονέτα έχει ανάγκη από λεπτούς χειρισμούς. Αν τραβήξεις τα νήματα της λίγο πιο δυνατά απ’ όσο πρέπει, θα πετάξει. Αν τα αφήσεις χαλαρά, θα καταρρεύσει. Για τους μαριονετίστες ή κουκλοπαίκτες η μαριονέτα δεν είναι απλά μια κούκλα. 

Είναι η ζωή, το παραμύθι αλλά και η ιστορία μιας ζωής.

Γι αυτό να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Μην παρασύρεσαι από τα φωτεινά λαμπιόνια που θαμπώνουν την πόλη και την ψυχή με το κρύο φως της νύχτας.

Υπάρχει το φως της ημέρας που ο ήλιος απλώνετε και ζεσταίνει την ψυχή μας.

Μάλιστα υπογραμμίζω την προσοχή που θα πρέπει να δοθεί  πέραν από την επιλογή κειμένου και τον σκηνικό χώρο του θεάτρου, στο ντύσιμο και στο μακιγιάζ μιας Μαριονέτας καθώς δεν αλλάζει έκφραση.

Κυριολεκτικά λοιπόν, έχει ανάγκη από κάποιον να της «κινεί τα νήματα». Είναι τόσο εύθραυστη που η χρήση της φωνής και ο τρόπος που την κινούμε «της δίνει πνοή, την εμψυχώνει».

Έτσι και ο άνθρωπος του χάρισε ο Παντοδύναμος το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά, μ αυτά του δίνει πνοή και τον εμψυχώνει για μια ολόκληρη ζωή.