«H ζωγραφική ήταν για μένα ένα όνειρο που με ταξίδευε»

 Ή ζωγραφική ήταν για μένα ένα όνειρο που με ταξίδευε» ένα «άπιαστο όνειρο».
Η αγάπη μου στο να ταξιδεύω σε μια κόλα χαρτί, με οδήγησε σε μονοπάτι που για μένα άρχισαν όλα να γίνονται εφικτά και πιο σωστά ένας νέος τρόπος έκφρασης.

 Με μια μπογιά στα χέρια τα παιδιά αποτυπώνουν τα διάφορα στάδια της ανάπτυξής τους με τρόπο που τα λόγια συχνά δε μπορούν να περιγράψουν. Μία μουτζούρα μπορεί να αποτελεί απλά το γλίστρημα του χεριού στο χαρτί μπορεί και όχι. Είναι πολύ σημαντική η ζωγραφική στην ανάπτυξη του παιδιού και πώς μπορούν να ενθαρρύνουμε εμείς αυτό το τόσο ιδιαίτερο μέσο έκφρασης. Η εμπειρία της ζωγραφικής στη ζωή του παιδιού αποτελεί συχνά μέρος της διασκέδασις του στο σπίτι αλλά και κομμάτι της εκπαίδευσής του. Αυτό που κάνει αυτή τη δραστηριότητα ίσως πιο ξεχωριστή από άλλες δραστηριότητες, όπως το ελεύθερο παιχνίδι, η μουσική, οι αθλητικές δραστηριότητες και πολλά άλλα, είναι η δυνατότητα να αφήνει πίσω του, ένα αποτύπωμα: το ίχνος δηλαδή μιας εμπειρίας το οποίο μπορεί να κρατηθεί ή να πεταχτεί, να γοητεύσει ή να απογοητεύσει, να σχολιαστεί, να γίνει δώρο, ή να παραμείνει σε ένα συρτάρι και να σκονίζετε. 

 Σε οποιαδήποτε περίπτωση, αυτό το ίχνος, το τελικό ή ημιτελές έργο δηλαδή, πάντα θα αποτελεί την ολοκλήρωση μιας δραστηριότητας που πήρε συγκεκριμένη μορφή μετά από συγκεκριμένες φυσικές κινήσεις αλλά και συγκινησιακές νοητικές αντιδράσεις . Όταν ένα παιδί στην ηλικία των 3 - 4 ετών μουτζουρώνει σε ένα κομμάτι χαρτί, ή στον τοίχο, χρησιμοποιεί όλο του το σώμα και στην ουσία αυτό που αποτυπώνει είναι η ίδια η κινητικότητα του. Αυτό που ευχαριστιέται και απολαμβάνει το παιδί είναι η ίδια η ικανοποίηση που του προκαλεί η δυνατότητα της κίνησης και η κατάκτηση του χώρου μέσα από αυτή του την κίνηση. Βλέποντας ένα παιδί να ζωγραφίζει και ακούγοντας τις ερμηνείες που δίνει για τις ζωγραφιές του, είναι σαν να διαβάζουμε την ψυχή του, επειδή μπορούμε να βγάλουμε συμπεράσματα για τη ζωή του, τους προβληματισμούς του και τις ανησυχίες τους. Ένα μικρό παράδειγμα να γνωρίσουμε τα παιδιά μας μέσου της ζωγραφικής.
Το τζάκι : είναι σύμβολο συντροφικότητας, θαλπωρής και αγάπης. Αν ο καπνός της καμινάδας κατευθύνεται δεξιά, το παιδί κοιτάζει αισιόδοξα το μέλλον, αν κατευθύνεται προς τα αριστερά δηλώνει εσωστρέφεια. Και τέλος αν ο καπνός κρύβει τον ήλιο είναι ένδειξη κατάθλιψης 

 Επικράτηση ροζ χρώματος: είναι χρώμα που χρησιμοποιείτε κυρίως από τα κορίτσια και δηλώνει την γυναικεία φύση και την αίσθηση ηρεμίας.
Του μαύρου: το προτιμούν κυρίως τα εσωστρεφή παιδιά. Συμβολίζει τον φόβο, την ανησυχία και την επιθυμία περιθωριοποίησης.
Του γκρίζου: χρησιμοποιείται κυρίως από παιδιά εσωστρεφή, δύσκολα και με πνεύμα αντιλογίας.
Του λευκού: τα δειλά παιδιά φτιάχνουν μικρά σχέδια αφήνοντας το υπόλοιπο χαρτί κενό
Κάποια στιγμή αργότερα, όταν είχα αποκτήσει πλέον μεγαλύτερη εμπειρία στη ζωγραφική, αντιλήφθηκα ότι μπορούσα να αφιερώσω περισσότερο χρόνο στα όνειρά μου. Και το έκανα, βάζοντας όλη μου την ψυχή...
Στη ζωγραφική αφήνω το μυαλό μου ελεύθερο να εκφραστεί. Τις περισσότερες φορές αυτό που βγαίνει στα έργα μου δεν είναι μια ρεαλιστική απόδοση της πραγματικότητας. Η ακρίβεια δεν είναι και η αλήθεια». Μου άρεσε να αντιγράφω πίνακες , να κλέβω σκέψεις για να μπορώ να καταλάβω αν το αποτέλεσμα είναι αληθινό ή καλύτερα το όνειρο να ζωγραφίσω θα γινόταν πραγματικότητα. Μου άρεσε να βλέπω να ζωγραφίζουν. Στα μάτια ενός μικρού παιδιού οι μπογιές, τα χρώματα, η παλέτα, το πινέλο... φαντάζουν μαγικά». Είναι ένας τρόπος έκφρασης ψυχής. Ζωγράφιζα ότι αγαπούσα πολύ.
«Σημασία έχει να δίνεις την ψυχή σου σε ό,τι κάνεις» αγαπώ την φύση με μαγεύουν τα χρώματα της , ο ήλιος το φεγγάρι, τα αστέρια ο ουρανός, χλωμά πρόσωπα που η πινελιά τους δίνει το ρουζ της ομορφιάς. Να το ζεις, να το αγαπάς αυτό που κάνεις και το αποτέλεσμα πιστεύω πάντα θα μας δικαιώσει.