Τα τελευταία χρόνια συναντάμε όλο και περισσότερες περιπτώσεις βίας και άλλου είδους παιδικών καρτούν.
Πόσο ζηλεύω αυτά τα παιδικά χρόνια; Τα δικά μας
χρόνια που μας διασκέδαζαν με ωραία καρτούν , αγνά χωρίς βία και σκοτωμούς.
Δεν είναι τυχαίο που τα σημερινά παιδιά βγάζουν από μικρή ηλικία ένα διαφορετικό χαρακτήρα από αυτόν που όλοι εμείς γνωρίζαμε. Δεν είναι τυχαίο που βλέπεις μικρά νεαρά άτομα να οπλίζουν το χέρι τους και να εκτελούν αλύπητα.
Η μάστιγα της βίας έγινε μόδα, η κακή συμπεριφορά και αυτή βασιλεύει, δεν φτάνω στο σημείο ότι από τα 15 και πάνω φτάνουν χωρίς κανένα ενδιαφέρων πια για την ζωή…
Τι άλλαξε;
Θυμάμαι με τι λαχτάρα περιμέναμε αυτά τα μικρά καρτούν, να γελάσουμε , να καρφώσουμε αυτά τα μικρά αθώα βλέμματα στην τηλεόραση και δεν άκουγες τίποτα…
Ένα μικρό απαλό ήχο με ωραία μουσική και απαλά παιδικά τραγούδια απλώνονταν γύρο – γύρο και γέμιζε το σπίτι χαρές.
Τώρα δεν ανάγκη να φέρω γνώμη, γιατί απλά δεν χαρακτηρίζονται οι μέθοδοι των σπαθιών και των όπλων.. δεν ακούς παρά εκκωφαντικούς ήχους και υπερβολική ενέργεια βίας.
Αχ τι δε θα έδινα να ακούσω και πάλι αυτά τα μικρά καρτούν να βασιλεύουν σε κάθε παιδική ψυχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου