Όμορφες Αναμνήσεις μιας ζωής.

''Η καρδιά του ανθρώπου είναι ένα κουβάρι κάμπιες. Φύσηξε, Χριστέ μου, να γίνουν πεταλούδες.''

Ότι συναντάς στο ταξίδι της ζωής σου, γίνεται απόσταγμα, απόσταγμα καθαρό, απόσταγμα θρεμμένο από

την ίδια την καρδιά σου. Αυτά τα αποστάγματα είναι  μερικές από τις πιο πολύτιμες αναμνήσεις της ζωής μας. Μπορεί να είναι και η ίδια η ζωή μας, σαν μια μαυρόασπρη ταινία, ή μικρές κιτρινισμένες από τον χρόνο φωτογραφίες.
Ένα κλείσιμο στα βλέφαρα φτάνει να σε ταξιδέψει σε αναμνήσεις ετών. Να σου θυμίσει αναμνήσεις από …
Μία νύχτα των παιδικών μας χρόνων στην κατασκήνωση, κάτω από τα αστέρια, να μοιραζόμαστε τα όνειρά μας.
Μια βόλτα στην αγαπημένη μας ακτή, ένα θλιμμένο, βροχερό σούρουπο.
Μία υπόσχεση αγάπης από κάποια λαμπερά μάτια, ένα βροχερό καλοκαίρι.
Ένα ολόκληρο βράδυ, στην παραλία, περιμένοντας την αυγή του ήλιου, με αγαπημένα μάτια.
Μια προσευχή, κάτω από τον έναστρο ουρανό, μαζί με αδέρφια ψυχής.
Μια συναυλία με πανσέληνο, κουρνιασμένη σε ζεστή αγκαλιά.
Μια ποδηλατάδα, με απρόσμενη παρέα.
Μια υποδοχή αγαπημένων φίλων στο αεροδρόμιο, μετά από μήνες ή και χρόνια απουσίας.
Όμορφο πράγμα οι αναμνήσεις, δεν είναι?
Όλες αυτές οι αναμνήσεις, οι γλυκές μελωδίες της καρδιάς, είναι σαν πεφταστέρια. Μια θεαματική λάμψη απ' τα ουράνια. Μια λάμψη αιωνιότητας. Και μέσα σε μια στιγμή, χάνονται... τα παίρνει ο χρόνος και γίνονται κύματα που σκάνε σε άδειες παραλίες, παραλίες του χρόνου που είναι άδειες από αναμνήσεις , αλλά κιτρινισμένες σαν την άμμο.  Δεν υπάρχει ήλιος να ζεστάνει τα κύματα, ούτε φεγγάρι να φωτίζει τις νύχτες, αλλά και τα μικρά λαμπερά αστεράκια στον ουρανό χάθηκαν, σαν βοριάς να φύσηξε και να τα πήρε. Η αναμνήσεις, η ζεστασιά, το χαμόγελο, η αγάπη, ο πόνος και η λύπη, όλα ενώνονται σαν μία μεγάλη θεϊκή δύναμη, σαν ένα σύνολο που τρέχει ασταμάτητα στον ανθρώπινο νου και τον γεμίζει με συναισθήματα. Συναισθήματα χαράς αλλά πολλές φορές και λύπη.
Κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος, που να μην έχει ανάγκη από ένα χαμόγελο.  Αλλά και κανείς δεν είναι τόσο φτωχός, που να μην μπορεί να το δώσει, να το χαρίσει στον συνάνθρωπό του. Η ζωή μοιάζει με βιβλίο, που οι επιπόλαιοι και οι τεμπέληδες το φυλλομετρούν αδιάφορα, ενώ οι φρόνιμοι το διαβάζουν με προσοχή γιατί ξέρουν ότι μια μονάχα φορά επιτρέπεται να το διαβάσουν. Η ζωή είναι ένα όνειρο για τους σοφούς, παιχνίδι για ανόητους, κωμωδία για τους πλούσιους, και τραγωδία για τους φτωχούς. Έτσι απλά μέσα από αυτό το σύμπλεγμα δημιουργούνται οι αναμνήσεις, μόνο σε μερικούς είναι όμορφες, σε άλλους άσχημες και σε αρκετούς εφιάλτες. Μην σκαλίζεις ποτέ το τζάμι των αναμνήσεων, γιατί μπορεί να μπει σκόνη στα μάτια σου και να δακρύσεις κι έχω τόση ανάγκη να σας δω να χαμογελάτε.
Γιατί οι αναμνήσεις είναι ένα κομμάτι από τον εαυτό μας και δεν φοβόμαστε να το βλέπουμε, να το θυμόμαστε, αλλά και να το βιώνουμε καμιά φορά. Η Αναμνήσεις ξεθωριάζουν με το χρόνο λίγο – λίγο. Κιτρινίζουν στις άκρες, τσαλακώνονται σαν ρυτίδες προσώπου, μυρίζουν πολυκαιρία, μου θυμίζουν παλιές μαυρόασπρες φωτογραφίες… αλλά, αν δεν θέλουμε να χαθούν, ποτέ δεν χάνονται απλά φωλιάζουν στην ψυχή μας, στο μυαλό μας και μας θυμίζουν ωραίες στιγμές της ζωής μας.