Ο Δεκέμβριος από τους Ρωμαίους ήταν αφιερωμένος στον Κρόνο προς τιμήν του οποίου γιόρταζαν τα Σατουρνάλια που ξεκινούσαν από τις 17 του μηνός. Πίστευαν ότι στις 25 του μηνός ο Ήλιος αναγεννιέται και αποκτάει καινούργιες δυνάμεις. Γι αυτό και τότε
γιόρταζαν τα γενέθλια του αήττητου ήλιου.
Η εκκλησία μας, με βάση το γεγονός αυτό πού ήταν βαθιά ριζωμένο στη λαϊκή συνείδηση καθιέρωσε μια χριστιανική γιορτή. Τέτοια γιορτή που ταίριαζε στην αντικατάσταση αυτή θεωρήθηκε πως είναι η γέννηση του Χριστού, γιατί ο Χριστός είναι ο ζωοδότης ήλιος, ο ήλιος της δικαιοσύνης. Είναι ο δωδέκατος και τελευταίος μήνας του έτους κατά το Γρηγοριανό ημερολόγιο και είναι ένας από τους 7 μήνες με διάρκεια 31 ημερών.
Με την άφιξη του Δεκεμβρίου το κρύο αρχίζει να είναι αρκετά τσουχτερό ανακοινώνοντάς μας έτσι τον ερχομό του Χειμώνα και την επέλαση του χιονιού. Γι’ αυτό, άλλωστε ο Δεκέμβριος λέγεται και «Άσπρος μήνας», «Ασπρομηνάς» αλλά και «χιονιάς». Τα λουλούδια του Δεκεμβρίου είναι ο νάρκισσος και ο ελαιόπρινος.
Ο Δεκέμβριος είναι ο μήνας με τις λιγότερες ώρες φωτός στο βόρειο ημισφαίριο και τις περισσότερες ώρες φωτός στο νότιο ημισφαίριο. Ο Δεκέμβρης πάντα ξεκινά την ίδια μέρα της εβδομάδας με τον Σεπτέμβριο. Ένας μήνας αγάπης.
Σαν ήμουνα παιδί ονειρευόμουνα, ξύπνια και κοιμισμένη, τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά, ολόκληρη η χρονιά, νόμιζε κανένας είχε συμπτυχθεί το ενδιαφέρον σε εκείνο το μαγευτικό δεκαπενθήμερο των Χριστουγέννων και του Αγίου Βασιλείου.
Μικρή άκουγα τον παππού και την γιαγιά να διηγούνται το πώς δε ζούσαν στη σημερινή καταναλωτική κοινωνία. Ήταν ένας κόσμος που έβγαινε από πόλεμο, ζούσε ένα διχασμό, ήταν φτωχός, φοβισμένος, πεινασμένος. Δεν ξέρανε τότε από γιορτές γενεθλίων, η ζαχαρένια τούρτα και τα κεράκια στη μέση ήταν άγνωστα.
Θυμάμαι μικρή τόπι παίζαμε στα δρομάκια που ήταν ήσυχα, νοικοκυρεμένα, με τις αυλές και τα δεντράκια, δεν περνούσαν παρά που και που αυτοκίνητα. Δεν κινδυνεύαμε, αλλά το φτιάχναμε εμείς από παλιοκούρελα. Το σφιχτοδέναμε με χοντρό σπάγκο και φάνταζε στα μάτια μας τόσο, που καμιά μπάλα δερμάτινη δεν φαντάζει στα μάτια των χορτασμένων μπουχτισμένων παιδιών του σήμερα. Και βέβαια είχαμε κούκλες. Κούκλες, πάλι φτιαγμένες από παλιόπανα. Κούκλες που κάποια γιαγιά μας είχε φτιάξει. Γιατί, θεέ μου, είχαμε τότε και γιαγιάδες. Γιαγιάδες που μας κανάκευαν, μας πρόσεχαν, μας έφτιαχναν φανταχτερά παιχνίδια και μας έλεγαν παραμύθια. Και βέβαια εύκολο ήτανε με δυο καλάμια να κάνουμε τσιλίκι, με μια κιμωλία τριμμένη να φτιάξουμε τετράγωνα στον ίσιο δρόμο και να παίξουμε κουτσό, ένα σχοινί μπουγάδας βρισκότανε για να το στριφογυρίζουμε και να το πηδάμε.
Αυτά ήταν τα καθημερινά μας παιχνίδια. Γιατί ο αγαπημένος μας Άγιος των παιδιών, ο Άγιος ο μοναδικός Άγιος Βασίλης θα έφερνε τα «καλύτερα» να πούμε το ονειρεμένο, το φανταστικό, το δώρο το δικό του. Όταν βλέπαμε ένα κουρδιστό τραινάκι πού τότε τα ηλεκτρονικά…. μια πολύχρωμη σβούρα, μια πραγματική κούκλα στο μεγάλο μαγαζί και θερμοπαρακαλούσαμε να μας τα αγοράσουν, έλεγαν οι μεγάλοι «Υπομονή, θα ‘ρθούνε οι γιορτές».
Αναστενάζαμε, μετρούσαμε τους μήνες, πόσοι μας μένουν μέχρι τότε. Λοιπόν σαν ήμουν παιδί ονειρευόμουνα ξύπνια και κοιμισμένη τα Χριστούγεννα και την Πρωτοχρονιά. Η ατμόσφαιρα στο σπίτι είχε τώρα αλλάξει. Ασπρίσματα, καθαρίσματα, γλυκά φτιαγμένα από τη μητέρα μου, κουραμπιέδες με το αμύγδαλο που σπάζαμε εμείς τα παιδιά, μελομακάρονα, ξεροτήγανα (δίπλες), μυρουδιές με το που θα μυρίσει το σπίτι γλυκά, τότε καταλαβαίνει κανείς ότι είναι πράγματι Χριστούγεννα. Όταν, δηλαδή, ξεχυθούν τα αρώματα από τα αγαπημένα μπαχαρικά των γιορτών, που ζεσταίνουν τις αισθήσεις μας και λειτουργούν σαν «βάλσαμο» στον ουρανίσκο, αλλά και στην ψυχή και τη διάθεσή μας. Μυρουδιές και αναμονή. Νηστεύαμε, δεν τρώγαμε από τα γλυκά που ετοιμάζονταν. Αναμονή και παραμύθι. Γιατί η γιαγιά σαν παραμύθι μας μίλαγε για τα Χριστούγεννα.
Από παιδί λάτρευα όλη αυτή τη χρυσόσκονη και τη λάμψη των γιορτών.. Με μάγευαν τα φωτάκια και ήμουν ικανή να κάτσω ώρες ατέλειωτες να τα χαζεύω κάτω από το δέντρο... Μέχρι κάποια ηλικία μάλιστα κοιμόμουν και δίπλα στο δέντρο, τόσο το απολάμβανα που δεν ήθελα να ξημερώνει... Ξημέρωνε όμως και το φως του Ήλιου, μου χαλούσε το όνειρο...
Αχ ακόμα θυμάμαι το παραμύθι της γιαγιάς , ήταν μια σκάλα... και επάνω στη σκάλα ανεβοκατέβαιναν Άγγελοι, μεγάλοι Άγγελοι μ’ ασημένια φτερά, μικροί Άγγελοι, με μαλλιά σγουρά μεταξένια. Κοίταζα το μικρό αδελφάκι μου, έτσι είχε τα μαλλιά του σγουρά και μεταξένια. Λες να ήταν ένας τοσοδούλης άγγελος;
Και τραγουδούσανε και ψέλναμε οι Άγγελοι, συνέχιζε η γιαγιά μου καθώς πασπάλιζε με άχνη ζάχαρη τους κουραμπιέδες.
Τι ψέλνανε γιαγιά; ρωτούσαμε.
Το «επί γης ειρήνη», μας εξηγούσε η γιαγιά.
Δηλαδή ;
Να, πως έφερε ο μικρός Χριστούλης την ειρήνη στον κόσμο, μας εξηγούσε η γιαγιά.
Αυτή τη σκάλα των Αγγέλων ονειρευόμουνα, κι άκουγα ολοκάθαρα στ’ αυτιά μου και το τραγούδι της ειρήνης που έλεγαν οι Άγγελοι.
Μεγάλωσα και τώρα άρχισα να καταλαβαίνω τι θα πει Χριστουγεννιάτικο πνεύμα.. ποιο είναι τελικά το νόημα αυτής της γιορτής..
Χριστου-γεννα.... η μέρα που ο Θεός της αγάπης κατέβηκε στον κόσμο γεννήθηκε ο Θεός της συγγνώμης, της θαλπωρής της ψυχικής γαλήνης. Ένα γλυκό φως εκπέμπεται ως δια μαγείας και χαϊδεύει απαλά την ψυχή μας, αυτό πρέπει να είναι και το πνεύμα που κάνει τους ανθρώπους να νιώθουν την ανάγκη να προσφέρουν αγάπη, να δώσουν τα χέρια για συμφιλίωση, να ανοίγουν την πόρτα τους στους ξένους.
Καλό μήνα για όλους τους φίλους και φίλες.
Καλή προετοιμασία για τα Χριστούγεννα που έρχονται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου