Τώρα που ήρθε η Άνοιξη

Γεια σας φίλοι μου.. Χριστός Ανέστη.

Πολύ ευχάριστη και ανεβασμένη η διάθεσή μας τελευταία λόγω των ανοιξιάτικων θερμοκρασιών και των ηλιόλουστων ημερών που σχεδόν μυρίζουν καλοκαίρι. Καιρός λοιπόν να αλλάξουμε σιγά σιγά τις συνήθειές μας και να δώσουμε μια αύρα άνοιξης και στην εμφάνισή μας… δεν είναι?
Όπως όταν αλλάζουν οι εποχές αλλάζουμε και τα ρούχα που φοράμε, κάτι ανάλογο πρέπει να κάνουμε και με εμάς.

Ξεχάστε τα σκούρα χρώματα που ανήκουν στο χειμώνα. Η άνοιξη θέλει δροσιά, φρεσκάδα, λάμψη και πιο ελαφριές αποχρώσεις. Για να έχετε λοιπόν υγιή και λαμπερή εμφάνιση τα πρωινά της άνοιξης, στολίστε το πρόσωπο σας με το πιο λαμπερό χαμόγελο , αυτό είναι τόσο αρκετό για να αισθανθείτε όμορφες και ανάλαφρες την άνοιξη.
Τώρα που ήρθε η Άνοιξη ήρθε και σμίγουν τα πουλιά, τώρα που η γη στολίζεται με πανέμορφα λουλούδια και απλώνετε γύρο μας η μαγεία των χρωμάτων, ανοίξτε την ψυχή σας και απολαύστε γύρο σας το φως του ήλιου και τα πανέμορφα ευωδιαστά λουλούδια.

Τώρα που σμίγουν τα πουλιά που κελαηδούν, τα αηδόνια, τώρα που έφτασαν και τα πρώτα χελιδόνια.
Ήταν αλλιώς η άνοιξη στην Ελλάδα. Έκρυβε μέσα της την αγάπη και το φως. Γέμιζε ο τόπος μαργαρίτες και λιόδεντρα. Πως και πως την περίμενα την άνοιξη. Είχα μάθει από μικρό παιδί να τη σέβομαι και να την εκτιμώ. Γιατί η άνοιξη έφερνε μαζί της δώρα. Δώρα ψυχικά και ανεκτίμητα. Πάντα θυμόμουν πώς χαιρόμουν σαν παιδί και πώς αγαλλίαζε σαν μεγάλος πια στη θέα των πολύχρωμων λουλουδιών που μεγάλωναν δίπλα-δίπλα.

Με το που άνοιγαν τα πρώτα μπουμπούκια, χρωματίζονταν οι δρόμοι, οι κήποι, τα πάρκα και τα μικρά γραφικά μπαλκόνια, καθάριζαν και τα μονοπάτια του μυαλού μου από το φως. Κοκκίνιζαν τα περβάζια του σπιτιού, λεύκαιναν οι σκέψεις μου. Όνειρα καθαρά και σχέδια στρωμένα έκανα για το μέλλον μου στη θέα της άνοιξης.

Μετά από πλούσιους χειμώνες, το πράσινο εμφανιζόταν ορμητικά και διέγραφε σιγά-σιγά το λευκό από τις πλαγιές των βουνών με ένα γρασίδι να λαμπυρίζει κάτω από τον ήλιο. Έναν ήλιο που διεκδικούσε δειλά - δειλά τη θέση του στον ουρανό μέσα σε μια άνοιξη που υποσχόταν φως και χρώματα.

Και τα ξεχνούσα όλα. Και τη μοναξιά και τις δυσκολίες. Γιατί όλα μου ήρθαν δύσκολα στη ζωή και τίποτα δεν μου χαρίστηκε. Πράγματα που για άλλους ανθρώπους θεωρούνται δεδομένα, για μένα τα διεκδίκησα και αγωνίστηκα να τα αποκτήσω και να τα κρατήσω. Πόσες φορές δε θύμωσα με τον εαυτό μου; Και πόσες άλλες δεν τα έβαλα και με τη μοίρα και με το Θεό που την όριζε; Ένα πράγμα θα έρθει κάπως πιο εύκολα χωρίς να χρειαστεί να παλέψω.. «η άνοιξη».
Αυτή κρατούσε πάντα το πινέλο της ζωής και σχεδίαζε με τα πιο σπάνια χρώματα, που ζέσταινε και την πιο παγωμένη καρδιά από τον χιονιά.

Τι μου θύμισε, μια βόλτα στο Νείλο στο σούρουπο να απλώνετε η μυρωδιά του γιασεμιού και το φούλι … το βλέμμα μου να καλπάζει αδάμαστο και να φυλακίζεται στις φελούκες με τα άσπρα πανιά που σαν πολύτιμοι λίθοι στόλιζαν τον Νείλο.

Ο ήλιος ντροπαλός άφηνε τις τελευταίες χρυσές ακτίνες να λαμπιρίζουν στα νερά του , λές και μικρές σκιές από πολύχρωμες νεράιδες έλουζαν τα χρυσά τους μαλλιά. 

Τι ωραίο χρώμα έχει η άνοιξη.. Τι μεγάλο δώρο Θεϊκό.
Ανοίξτε τα φτερά σας και πετάξτε στην άνοιξη , ερωτευτείτε το φως και τα λουλούδια, κλίστε το ματάκι σας στην φύση και απολαύστε το τιτίβισμα των πουλιών. 

Δεν υπάρχει καλύτερο από τον έρωτα της φύσης είναι Θείο Δώρο.