Η καρδιά του ανθρώπου είναι σαν το νούφαρο

Η καρδιά του ανθρώπου είναι σαν ένα νούφαρο, λευκό αγνό και χρειάζεται ήλιο να ανοίξει, να ανθήσει, να επιβιώσει μέσα στο νερό.

Τίποτα δεν είναι σταθερό και μόνιμο στη ζωή...

Ούτε η στενοχώρια, ούτε η απελπισία, ούτε η χαρά, ούτε η πληρότητα που γεμίζει την καρδιά μας κάποιες στιγμές...

Όλα αλλάζουν, ολοένα, κυκλικά, κυλάνε μέσα μας τα συναισθήματα σαν ρυάκια, σαν το νούφαρο που ανθίζει μαζί τους κατακάθια και φύλλα πεσμένα από το δέντρο της καρδιάς.

Τι μένει; Τί αντέχει μέσα μας, δίπλα μας, κοντά μας; 

Η αγάπη, μόνο η αγάπη τίποτα άλλο…

Η αγάπη που απλά νοιώσαμε για ανθρώπους, που θα αντέξουν στο πέρασμα των εποχών, που έκοψαν ένα λουλούδι από το δέντρο της καρδιάς τους και μας το προσέφεραν απλόχερα, γενναιόδωρα, αλλά και ταπεινά.. 

Αυτή είναι η ζωή το αγνό νούφαρο που φωλιάζει μέσα στα νερά , όσο και μικρή να είναι η λίμνη , αυτό θα ανθίσει με όλο το μεγαλείο του. Θα μας χαρίσει καρπό αγάπης και ειλικρίνειας.  

Αυτή η αγάπη και αυτά τα δώρα δεν χάνονται, δεν παρασύρονται από το ρεύμα, απλώνουν ρίζες, βαθαίνουν στο χώμα, στο νερό, στην καταιγίδα αλλά και στην λιακάδα γίνονται αξεδιάλυτα κομμάτια αυτού που είμαστε, αλλάζουν και εξελίσσονται μαζί μας, χτίζουν την αγνή ψυχή μας το «εμείς».. 

Κι αυτό το «εμείς», τι μπορεί να το αλλάξει, όταν φτιαχτεί από υλικά της καρδιάς και αγάπη; 

Ότι άλλο κυλά και φεύγει σ’ αυτή την ζωή, είτε είναι άνθρωπος, είτε είναι σχέση, είτε είναι συναίσθημα, είναι μία προσπάθεια για το ωραιότερο όνειρο μας.

Μια προσπάθεια που δεν βρήκε γόνιμο έδαφος, δεν έφτιαξε γερές ρίζες, και παρασύρθηκε από τα ορμητικά νερά. 

Ίσως άφησε πίσω της μία άδεια, μια σκαμμένη γη, ένα κενό που μαρτυρά πως κάποτε εκεί υπήρξε ένα όμορφο μικρό νούφαρο. Αυτό όμως είναι αρκετό, θα γίνει το λίπασμα για ένα νέο λουλούδι, πιο γερό, πιο ανθεκτικό, πιο πλούσιο σε καρπούς. 

Μέχρι να ανθίσει ένα πανέμορφο κατάλευκο νούφαρο ''εμείς'' ή ίδια η ψυχή μας.