«Ο Άγιος Γεώργιος στο Παλαιό Κάιρο»

Σταμάτησε το μυαλό μου στο ημερολόγιο σήμερα 22 Απριλίου, παραμονή του Αγίου Γεωργίου. 

Ένα ταξίδι στο χρόνο, σαν παλιά μαυρόασπρη ταινία. Με ταξίδεψε νοερά με κύριους πρωταγωνιστές, τι άλλο από τα «παιδικά μας χρόνια».

Ποιός δεν έκανε αυτό το έθιμο με χαρά, με γέλιο και με πολύ πίστη;

Θυμάμαι με το προσκοπείο αλλά και όλοι οι νεολαία της παροικίας κατά ομάδες κατηφορίζαμε την Cornish παραμονή της χάρης του, για το ολονύχτιο προσκύνημα στην χάρη του.

Ένας χείμαρρος από ελληνόπουλα γέμιζε τον δρόμο, τι τραγούδια, τι ανέκδοτα, τι γέλια, απλά πλημύριζαν τις καρδιές μας για αυτό το απλό αλλά και τόσο σημαντικό για όλους μας έθιμο. Για να κρατήσουμε το ναό του Αγίου Γεωργίου σε τάξη και σεβασμό στο προσκύνημα των πιστών.

Δεν αισθανόμασταν ποτέ νύστα , αλλά ούτε κόπο , θυμάμαι με τι χαρά κρατούσαμε τις ουρές των πιστών, όλων των θρησκειών σε τάξη για να φτάσουν την θαυματουργή εικόνα του Αγίου Γεωργίου και να ασπαστούν ή να ζητήσουν από την χάρη του αυτό που λαχταρούσαν. 

Σαν σήμερα λοιπόν, αρχίζει και η παλιά ταινία να ξεδιπλώνει στο μυαλό μου, να μυρίζω ακόμα μέχρι το γιασεμί στο δρόμο, το φούλι που με μαστοριά το έφτιαχναν κολιέ και στολίζαμε οι κοπελιές το μπούστο τους ή τα χέρια τους για βραχιόλια, ήταν το δώρο του καλού τους. Το χυμό από ζαχαροκάλαμο που πίναμε στο δρόμο για να ξεδιψάσουμε, τα νηστίσιμα κουλουράκια κανέλας, ή θυμάστε τα καλάθια που με μαστοριά τα είχαν στο κεφάλι τους και πουλούσαν τα « σιμιτ» , τα λεγόμενα κουλούρια της Θεσσαλονίκης, με το τριγωνικό τυρί , την ντοαα και τα αυγά βραστά, 

ακόμα και ta τέρμες αν τα θυμάστε, που μας κρατούσαν παρέα σε όλη την διαδρομή μας από την πόλη μέχρι την εκκλησία στο Παλαιό Κάιρο.

Ένα ταξίδι στο χρόνο που σιγά – σιγά με τον καιρό οι Έλληνες έφυγαν αλλά το έθιμο ακόμα υπάρχει.

Η φιλαρμονική ακολουθεί την χάρη του όπως πάντα και ζωντανεύει το έθιμο κάθε χρόνο παραμονές του αγίου Γεωργίου. Ένας αγέρωχος ναός που ο χρόνος και αν πέρασε, δοξάζει την χάρη του.

Το Μοναστήρι χρονολογείται από τον 12ο αιώνα μ.Χ. Ο ναός ανοικοδομήθηκε το 1909 από τον Πατριάρχη Φώτιο. Η κλίμακα και οι στοές ανοικοδομήθηκαν το 1948 από τον Πατριάρχη Χριστόφορο Β’. Αριστερά από τον ιερό ναό απλώνεται το παλαιότερο και μεγαλύτερο ελληνορθόδοξο νεκροταφείο της Αιγύπτου. Για την Ελληνική και μάλιστα και την Κοπτική Παροικία, ο Άγιος Γεώργιος ήταν πάντα ο συγκινητικό και αγαπημένος τόπος προσκυνήματος, κυρίως με την εορτή του Αγίου στις 23 Απριλίου, όπου από την παραμονή χιλιάδες προσκυνητές έφθαναν από όλα τα σημεία της Αιγύπτου, για να προσκυνήσουν ευλαβικά μπροστά στην εικόνα του Αγίου Γεωργίου (Mari Gerges).

Από τους δημοφιλέστερους Αγίους σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Ονομάζεται, επίσης, Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος. Ειδικά στη χώρα μας, δεν υπάρχει περιοχή που να μην έχει εξωκλήσι ή εκκλησία αφιερωμένη στη μνήμη του, ενώ το όνομα Γεώργιος είναι από τα πλέον συνηθισμένα.

Κατά τους συναξαριστές και την Ιερή Παράδοση, ο Γεώργιος γεννήθηκε μεταξύ 275 και 281 στη Νικομήδεια της Βιθυνίας. 

Ο πατέρας του Γερόντιος καταγόταν από πλούσια οικογένεια της Καππαδοκίας και ήταν στρατιωτικός και Συγκλητικός. Η μητέρα του Πολυχρονία καταγόταν από τη Λύδδα της Παλαιστίνης. Και οι δύο γονείς του Γεωργίου είχαν βαπτιστεί χριστιανοί.
Μετά τον θάνατο του πατέρα του, η οικογένεια του Αγίου μετακόμισε στη Λύδδα, την πατρίδα της μητέρας του. Σε νεαρή ηλικία, ο Γεώργιος ακολούθησε στρατιωτική καριέρα και εντάχθηκε στο Ρωμαϊκό Στρατό. Γρήγορα ξεχώρισε για τις ικανότητες και την ανδρεία του κι έλαβε το αξίωμα του Τριβούνου. Ο αυτοκράτορας Διοκλητιανός τον προήγαγε σε Δούκα (διοικητή) και Κόμη (συνταγματάρχη) στο σώμα της αυτοκρατορικής φρουράς.

Το 303 μ.Χ. ο Διοκλητιανός άρχισε λυσσαλέους διωγμούς κατά των Χριστιανών. Ο Γεώργιος αρνήθηκε να εκτελέσει τις διαταγές του και ομολόγησε την πίστη του. Ο αυτοκράτορας, που δεν περίμενε αυτή τη συμπεριφορά από ένα δικό του άνθρωπο, διέταξε να υποβάλουν τον Γεώργιο σε φρικτά βασανιστήρια, προκειμένου να απαρνηθεί την πίστη του.
Αφού τον λόγχισαν, του ξέσχισαν τις σάρκες με ειδικό τροχό από μαχαίρια. Έπειτα τον έριξαν σε λάκκο με βραστό ασβέστη και κατόπιν τον ανάγκασαν να βαδίσει με πυρωμένα μεταλλικά παπούτσια. Ο Γεώργιος υπέμεινε καρτερικά το μαρτύριο και στις 23 Απριλίου 303 αποκεφαλίστηκε στα τείχη της

Νικομήδειας. Την ημερομηνία αυτή τιμάται η μνήμη του σε όλο τον χριστιανικό κόσμο, με εξαίρεση τις ορθόδοξες εκκλησίες, όταν η 23η Απριλίου πέφτει πριν από το Πάσχα ή συμπίπτει με το Πάσχα, επειδή η ακολουθία του περιλαμβάνει αναστάσιμους ύμνους. Στην περίπτωση αυτή, ο εορτασμός της μνήμης του Αγίου Γεωργίου μετατίθεται για τη Δευτέρα της Διακαινησίμου.
Το λείψανο του Γεωργίου, μαζί με 

αυτό της μητέρας του, η οποία μαρτύρησε την ίδια ή την επόμενη ημέρα, μεταφέρθηκε και τάφηκε στη Λύδδα. Από εκεί, όπως βεβαιώνουν οι πηγές, οι Σταυροφόροι πήραν τα ιερά λείψανα της Αγίας Πολυχρονίας και τα μετέφεραν στη Δύση. Επί του τάφου του Γεωργίου ο Μέγας Κωνσταντίνος έκτισε ναό.

Ας ονειρευτούμε αυτή την παιδική μας ανάμνηση μαζί με την χάρη του και να ελπίζουμε ότι δεν θα μας αφήσει ποτέ η χάρη του όσο μακριά από την εκκλησία και είμαστε, η καρδιά μας πάντα κτυπά και λαχταρά να βρεθούμε εκεί.

Είναι το σημείο αναφοράς των Ελλήνων.

Η μονή του Αγίου Γεωργίου έχει συνδεθεί με την παρουσία των Ελλήνων στη χώρα του Νείλου. Την Μεγάλη Παρασκευή η Μονή γεμίζει από εκατοντάδες πιστούς που έρχονται όχι μόνο από κάθε γωνιά της Αιγύπτου αλλά και της Ελλάδας για την περιφορά του Επιταφίου. Ανάλογη είναι και η εικόνα που παρουσιάζει ο ναός κατά την εορτή του Αγίου Γεωργίου.