Σάββατο 15 Ιουλίου 2017

Διονύσιος Σολωμός - Τὸ ἀηδόνι καὶ τὸ γεράκι



«κουσε, γεράκι, τ καημένο τ᾿ ηδόνι. ζωή μου εναι στν ξουσία σου,πως κα τ πέταγμά μας ατ μέσα στ σύννεφα, που δν εχα φτάσει ποτέ. λλ κουσέ με: 
π τς μυστικς πηγς τς φύσης ρχόταν μι πια πνο κα συναντοσε μιν λλη, ξίσου πια, μέσα στ στθος μου. Ατ πνο γινόταν τραγούδι, πως κα τ φύλλωμα το δέντρου πο μ φιλοξενοσε, πως τ στρα πο λαμπαν ψηλά. μορφι τν πραγμάτων πο ταν γύρω μου μ συγκινοσε κα μεταβαλλόταν σ μουσική. Εδα κι σένα ν ρχεσαι καταπάνω μου, κα φόβος μου νικήθηκε π τ θαμα τς γρήγορης κα μεγαλόπρεπης πτήσης σου, πο τ θαύμαζα σν δρο τν θεν. λλ τ στιγμ κείνη, π προσμέτρητο βάθος, τοιμάζονταν ν᾿ ναβρύσουν π μένα τραγούδια θλίψης γι να ρόδο πο τ μάδησε έρας. Τ ρχιζα, τ τραγούδια ατά, γ πού, ταν ξεσποσε κεραυνός, νιωθα ν μο τρέμει τ στθος, καθς μουν μαζεμένο μέσα στ νέο φύλλωμα. φησέ με ν ζήσω μι στιγμ μόνο, σο γι ν βγάλω στν αθέρα κα γι τ ατί σου τ θησαυρ πο ασθάνομαι μέσα μου. Μ σκοτώσεις ατ πο πρέπει ν γεννηθε !».
Καθς τ ηδόνι μιλοσε, τ γεράκι χαλάρωνε τ ρπακτικ νύχι του, κα μ τ λλο κανε φιλικ νεΰμα στ ηδόνι, πο μως τ στιγμ κείνη ξεψύχησε.
Καληνύχτα Ελλάδα η ποιό όμορφη χώρα στον κόσμο είσαι εσύ πατρίδα μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου