Μυστική γλώσσα των λουλουδιών

Η ιστορία με τα λουλούδια και τη σημασία τους , ξεκίνησε το 1600 στην

Κωνσταντινούπολη, και έφτασε στην Αγγλία στα 1716 από τη “Lady Mary Wortley Montagu”, που ζούσε στη Τουρκία χρόνια με τον σύζυγό της. Το ενδιαφέρον μετά πέρασε στη Γαλλία όπου το βιβλίο Le Langage des Fleurs τυπώθηκε με πάνω από 800 ερμηνείες λουλουδιών.
Οι έννοιες λουλουδιών έχουν χρησιμοποιηθεί για να αναπτύξουν τις ιδέες, τα συναισθήματα και τα μηνύματα για αιώνες.

Η λέξη, floriography, έχει πλασθεί για την ανάθεση της έννοιας στα λουλούδια.

Υπάρχει μια έννοια στα χρώματα των λουλουδιών, στους αριθμούς λουλουδιών, και στις ομάδες λουλουδιών. Είναι μια σιωπηλή γλώσσα που έχει χαθεί κατά ένα μεγάλο μέρος σε μας μέσω της έλλειψης χρήσης.
Οι Τούρκοι στο 17ο αιώνα φάνηκαν να αναπτύσσουν τις έννοιες λουλουδιών. Το 1718 η σύζυγος του Βρετανού πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη, Λαίδη Mary Wortley, έγραψε μια επιστολή αναπτύσσοντας σ' αυτήν τη «μυστική γλώσσα των λουλουδιών» που είχε ανακαλύψει κατά τη διάρκεια των επισκέψεών της στην Τουρκία.
Κατά τη διάρκεια της βικτοριανής εποχής, από 1837 έως το 1901, η έννοια και η γλώσσα των λουλουδιών έγιναν όλο και περισσότερο δημοφιλείς. 

Οι βικτοριανές γυναίκες πήραν τη σιωπηλή γλώσσα που τους επέτρεψε να εκφράσουν τα συναισθήματα και τις έννοιες που η ευπρέπεια δεν θα επέτρεπε.

Το 1884 ένα ολόκληρο βιβλίο για τη γλώσσα των λουλουδιών, από Jean Marsh και επεξηγημένη από Kate Greenaway, δημοσιεύθηκε στο Λονδίνο. Έγινε δημοφιλές και σεβαστό και είναι η τυποποιημένη πηγή για τη βικτοριανή έννοια λουλουδιών από τότε μεταφράζεται σε...
Υάκινθος = Συγγνώμη
Αστέρας = Σύμβολο της αγάπης
Βασιλικός = Καλύτερες ευχές
Campanula = Ευγνωμοσύνη
Γαρίφαλο ροζ = Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ
Γαρίφαλο κόκκινο = Οι φτωχοί πόνοι καρδιών για σας

Γαρίφαλο ριγωτό = Άρνηση
Μάραθο = Κολακεία
Φτέρη = Ειλικρίνεια
Πασχαλιά = Πρώτη αγάπη - Αθωότητα
Κρίνος = Αγνότητα, σεμνότητα
Αζαλέα = Εγκράτεια
Καμέλια, κόκκινη = Υπεροχή
Χρυσάνθεμο, λευκό = Αισιοδοξία
Ηλίανθος = Αφοσίωση
Γιασεμί = Φαιδρότητα
Λωτός = Ευγλωττία
Βιολέτα μπλε = Σεμνότητα

Τριαντάφυλλο κόκκινο = Πάθος
Ακακία = Φιλία
Παπαρούνα = Παρηγοριά
Δενδρολίβανο = Σταθερότητα
Φασκομηλιά = Ευγνωμοσύνη
Χαμομήλι = Δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσάς
Λουλούδια αμυγδάλων = Ελπίδα
Τουλίπα κόκκινη = Ο τέλειος εραστής ή αποκατάσταση της αγάπης

Σίτος =Πλούτος
Ιτιά = Κλάμα, Πένθος
Πουρνάρι = Θλίψη
Ανεμώνες = Να εγκαταλείψεις
Μυρτιά = Πίστη
Κίτρο = Ακαταμάχητος
Μαργαρίτα = Αθωότητα άδολη
Ορχιδέα = Ομορφιά, κάθαρση
Γαλλικό Κατιφές = Ζηλοτυπία
Γαρδένια = έκσταση

Όλοι οι αρχαίοι λαοί λάτρεψαν τα λουλούδια. Τα συνέδεσαν με τα θρησκευτικά τους έθιμα. Καθιέρωσαν ιδιαίτερες γιορτές για αυτά. Όπως οι αρχαίοι Έλληνες τα Ανθεστήρια. Οι Ρωμαίοι τα Rosaria. Οι Βυζαντινοί τα Ρουσάλια.

Γιορτές που σήμαιναν τον ερχομό της άνοιξης, αλλά απέδιδαν και τιμή στους νεκρούς προγόνους. Γιατί οι αρχαίοι λαοί πίστευαν πώς οι πιο στοργικοί θεοί του Κάτω Κόσμου ήταν οι νεκροί τους πρόγονοι που προκαλούσαν τη βλάστηση, την ανθοφορία και την καρποφορία της γης. Και βέβαια έπλασαν για τα πανέμορφα λουλούδια συγκινητικούς μύθους.

Οι αρχαίοι Έλληνες, για παράδειγμα, πίστευαν πως τα τριαντάφυλλα ήταν στην αρχή κατάλευκα. Μα έγιναν κατακόκκινα, όταν ἡ θεά Αφροδίτη πλήγωσε με τα αγκάθια τους το πόδι της.

Σύμφωνα πάλι με μία άλλη παράδοση, ὁ φτερωτός γιός της, Έρωτας, την ώρα που οι θεοί έπιναν στα απαστράπτοντα παλάτια τους ψηλά στον Όλυμπο το νέκταρ, άθελα του έριξε το δοχείο, χύθηκε το θεϊκό ποτό κι έβαψε κάτω στη Γη κατακόκκινα τα μέχρι τότε πάλλευκα ρόδα.

Σήμερα θεωρούμε το τριαντάφυλλο σαν βασιλιά των λουλουδιών και στη μυστική τους γλώσσα, προσφέροντας τριανταφυλλάκια σε όποιον αγαπάμε, είναι σαν να του λέμε: «Δώσε μου τριάντα φιλάκια!». 

Ἡ Εκκλησία μας συνδύασε το κόκκινο χρώμα του τριαντάφυλλου με το άχραντο αίμα του Χριστού μας. Γι’ αυτό και στα χρόνια της Εικονομαχίας, γύρω στον 8ο αιώνα μ.Χ., τότε που απαγορεύονταν ἡ απεικόνιση θεϊκών μορφών, οι ζωγράφοι για να υμνήσουν τη Σταύρωση του Κυρίου μας, την απεικόνιζαν σαν έναν απέριττο σταυρό, ανάμεσα σε κόκκινα τριαντάφυλλα και παπαρούνες. Ακόμα και την Παναγία μας ύμνησαν οι Μελωδοί ως «Ρόδον το αμάραντον», δηλαδή ως αιώνια δροσερό τριαντάφυλλο.

Όμως για την χριστιανική παράδοση το ξεχωριστό σύμβολο της αγνότητας είναι ὁ λευκός κρίνος, με τον οποίο ὁ Αρχάγγελος Γαβριήλ συμβολικά έφερε το 

χαρμόσυνο άγγελμα στην Παρθένο Μαρία, ότι θα γεννήσει τον Χριστό μας. Τον κρίνο θαύμαζαν και οι αρχαίοι Έλληνες, γι’ αυτό και τον συνέδεσαν με έναν συγκινητικό μύθο.

Πίστευαν πώς το άνθος αυτό πήρε το κατάλευκο χρώμα την ώρα που ὁ Ηρακλής θηλάζοντας το στήθος της θεάς Ήρας, για να παίξει, ράντισε με το θεϊκό της γάλα τα κρίνα, που κοσμούσαν το παλάτι της και μέχρι τότε ήταν γαλάζια, όπως τα μάτια της μεγάλης εκείνης θεάς.

Με πανέμορφα κρίνα πλαισιώνεται και ένας πρίγκιπας σε μία θαυμάσια τοιχογραφία στο παλάτι του Μίνωα στην Κνωσό της Κρήτης, για να δηλωθεί ἡ ομορφιά, ἡ αγνότητα και ἡ υψηλή του καταγωγή.

Το γαρύφαλλο είναι ένα άλλο λουλούδι, που συνδέεται με πανάρι

Οι αρχαίοι Έλληνες το είχαν αφιερώσει στον Δία, γι’ αυτό και τὸο ονόμαζαν διόσανθον ἢ διάνθον. Σύμφωνα με τον μύθο, ἡ θεά Άρτεμις κάποια μέρα εξαγριώθηκε, γιατί δεν εύρισκε κυνήγι και έβγαλε τα μάτια ενός βοσκού, που νόμιζε πως απόδιωχνε τα θηράματα με τους ήχους της φλογέρας του. Γρήγορα όμως μετάνιωσε, του χάρισε ωραιότερα μάτια και για να τον ευχαριστήσει έριξε τα αρχικά του μάτια σε έναν κήπο, που ήταν το πρώτο και ωραιότερο πράγμα, που είδε με τα καινούργια του μάτια ὁ βοσκός. Από τότε ὁ λαός μας αγαπά πολύ το γαρύφαλλο και πιστεύει, πως έχει και αυτό τη δική του μιλιά. Μία μιλιά, που φανερώνεται ιδιαίτερα στα όνειρα, όπως φαίνεται από το παρακάτω λαϊκό στιχάκι:

"Γαρύφαλλο ονειρεύτηκες, κόκκινο και μεγάλο;

Μιαν αν είδηση ευχάριστη θα λάβεις, δίχως άλλο.

Μα αν δεις άσπρο γαρύφαλλο για κάτι που προσμένεις, κακό είναι το όνειρο, δυσάρεστα μαθαίνεις."

Ὁ βάτος, που σύμφωνα με την Αγία Γραφή φλέγονταν και δεν κατακαίγονταν στο θεοβάδιστο όρος Σινά έγινε το σύμβολο της δύναμης και της υγείας. Ὁ βασιλικός, που κατά την παράδοση φύτρωσε στο σημείο όπου για αιώνες ήταν θαμμένος ὁ Σταυρός του Κυρίου, και με την ευωδία του βοήθησε την Αγία Ελένη να τον εντοπίσει, είναι το σύμβολο της αγιότητας. Γι’ αυτό και τον χρησιμοποιούν οι Ιερείς ως μέσο ραντισμού στους αγιασμούς.

  Ἡ μαργαρίτα παραμένει μέχρι σήμερα το σύμβολο της αμφιβολίας, αφού όλοι κάποια φορά στα παιδικά μας χρόνια τη μαδήσαμε πέταλο-πέταλο σιγοψιθυρίζοντας με λαχτάρα:

«Μ’ αγαπά – δεν μ’ αγαπά», για να συμπεράνουμε ακούγοντας τη μυστική της γλώσσα, αν ἡ μανούλα, ὁ πατερούλης ἢ κάποιο άλλο αγαπημένο μας πρόσωπο μας αγαπά.

Όλα, μα όλα τα λουλούδια έχουν τη δική τους ιστορία και με τον βαθύτερο συμβολισμό τους έχουν κάτι να μας πουν.