Συγκινητική συνέντευξη με ένα πρώην αδέσποτο.

Κάθε σκύλος, όπως και κάθε άνθρωπος, έχει τη δική του ιστορία να σας πει.
Άλλοι είναι ευτυχισμένοι και άλλοι όχι. Σε μια άκρως συγκινητική συνέντευξη με ένα πρώην αδέσποτο, ανοίγει την καρδιά της και μιλάει για τους καινούριους της φίλους αλλά και για τη ζωή της που άλλαξε…
Καλησπέρα. Θα ήθελα πρώτα απ’ όλα να σε ευχαριστήσω για την ευκαιρία που μου δίνεις να πω την ιστορία μου δημόσια. Οι άνθρωποι πολλές φορές δεν καταλαβαίνουν πόσο δύσκολη ζωή περνάμε και κάτω από τι αντίξοες συνθήκες μπορεί να επιβιώνουμε. Οι άνθρωποί μου με ονόμασαν Ζιζέλ, είμαι 2 χρονών, μικρόσωμη και πολύ καλομαθημένη. Ζω με την οικογένειά μου και είμαι πολύ ευτυχισμένη. Βέβαια, τα πράγματα δεν ήταν πάντα έτσι...

Όταν γέννησε εμένα και τα πέντε μου αδερφάκια η οικογένειά της αποφάσισε πως δεν μας ήθελε κι έτσι μας παράτησαν μακριά από τη μαμά μας κάπου σε έναν κάδο σκουπιδιών. Ήταν πολύ δύσκολα. Πεινούσαμε, φοβόμασταν και δε μπορούσαμε να καταλάβουμε τι συνέβαινε. Κλαίγαμε συνέχεια. Νομίζω πως ήταν οι πιο δύσκολές στιγμές της ζωής μου.
Και τότε σε βρήκε η οικογένειά σου;
Μας βρήκε μια καλή κυρία και μας μάζεψε. Δυστυχώς, όμως, δε μπορούσαμε να μείνουμε όλοι μαζί της γιατί είχε ήδη έναν σκύλο και έμενε σε διαμέρισμα. Κράτησε ένα από τα αδερφάκια μου και τους υπόλοιπους μας πήγε στο κυνοκομείο.
Εκεί ζούσαν και άλλοι σκύλοι μικροί και μεγάλοι. Κάπου κάπου έρχονταν και καινούριοι και καμιά φορά έρχονταν άνθρωποι για να μας δουν. Μερικές φορές υιοθετούσαν κιόλας κάποιον από εμάς και τότε χαιρόμασταν όλοι και ελπίζαμε πως μια μέρα θα έρθει και η σειρά μας. Υπήρξαν βέβαια και κάποιες περιπτώσεις που κάποιος υιοθετήθηκε και επέστρεψε μετά από λίγες μέρες… Νομίζω πως αυτό είναι από τα χειρότερα πράγματα που μπορεί να ζήσει κανείς. Να σου δώσουν την ελπίδα πως όλα θα πάνε καλά και να σου την πάρουν πίσω. Δεν μπορώ ούτε να το φανταστώ.

Πώς ήταν η ζωή στο κυνοκομείο;
Δύσκολη. Πολλές φορές κοιμόμουν νηστική γιατί δεν υπήρχε αρκετή τροφή για όλους μας. Βλέπεις οι άνθρωποι που μας φρόντιζαν έκαναν ό,τι καλύτερο μπορούσαν, αλλά ήμασταν πολλοί και το φαγητό δεν έφτανε πάντα.
Μια Κυριακή ήρθαν στο κυνοκομείο μια κυρία και ένας κύριος να μας δουν από κοντά. Εγώ δεν τους έδωσα καμία σημασία και συνέχισα να παίζω με τα άλλα σκυλάκια. Βλέπεις, δεν ήθελα να ελπίζω πως θα βρεθεί κάποιος να με υιοθετήσει γιατί φοβόμουν πως ακόμη κι αν με υιοθετούσαν, θα με επέστρεφαν όπως τους άλλους φίλους μου. Τότε η κυρία Άντυ (η κυρία που με φρόντιζε) με σήκωσε και με πήγε στο αυτοκίνητό τους! Εγώ τρόμαξα πολύ! Κάπου μέσα μου χαιρόμουν, αλλά φοβόμουν πως μετά από λίγο δεν θα με θέλουν πια.
Τελικά, όμως, έμεινες μαζί τους;
Ναι, και είμαι πολύ ευτυχισμένη...

Στο καινούριο μου σπίτι είχα καθαρό νερό, καλό φαγητό, παρέα, βόλτες και δικό μου κρεβάτι. Τους δύο πρώτους μήνες γνώριζα συνέχεια καινούριο κόσμο και κατουριόμουν από τη χαρά μου. Δεν άργησα να τους πάρω τον αέρα και όλοι με αγαπούσαν.
Τέλος καλό, όλα καλά, δηλαδή!
Όχι ακριβώς… Μετά από λίγο καιρό αρρώστησα, και οι δύο καλοί κύριοι με τρέχανε συνέχεια στους γιατρούς. Κάποιες φορές άκουγα την κυρία που έκλαιγε και στενοχωριόμουν κι εγώ. Αν δεν την είχα δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα τότε. Αλλά τελικά έγινα καλά. Τώρα τρέχω, παίζω και ξαπλώνω με τις ώρες στους καναπέδες του σπιτιού. Τα πρωινά σηκώνομαι πρώτη και πάω στο κρεβάτι τους, χώνομαι κάτω από τα σκεπάσματα τους και τους πειράζω για να ξυπνήσουν. Τώρα πια έχω οικογένεια, δεν μου λείπει τίποτα, με αγαπάνε και με φροντίζουν. Μου παίρνουν και δωράκια, εγώ όμως προτιμώ να παίζω με τις κάλτσες τους. 

Τώρα πια έχω μπαμπά και μαμά, βλέπουμε μαζί τηλεόραση, κοιμόμαστε μαζί κάνουμε ταξίδια μαζί. Δεν πειράζει που η μαμά μου δεν γαβγίζει, εγώ την αγαπώ! Την αγαπώ ακόμα κι όταν με φιλάει.

Τελικά όλες οι ψυχές είναι ίδιες καμία διαφορά από ένα παιδί σε ορφανοτροφείο και ένα σκυλάκι σε κυνοκομείο και τα δύο έχουν ακριβώς τα ίδια αισθήματα και τις ίδιες αγωνίες.