Μοναξιά

Πόσες φορές δεν το ζήσαμε όλοι μας? Να ζούμε μέσα σε κόσμο αλλά να είμαστε μόνη. Όχι δεν είμαι μόνη, έχω φίλους, παρέες, γνωστούς, συγγενείς. Λόγω της δουλείας μου συναναστρέφομαι καθημερινά με πολλούς ανθρώπους και έχω αποκτήσει και αρκετούς φίλους.
Πολλές φορές οι μέρες μου είναι τόσο γεμάτες που πραγματικά καμία φορά το 24ωρο δεν μου φτάνει, κι όμως υπάρχουν στιγμές που νοιώθω μόνη.
Μόνη μέσα σ ένα κτίριο γεμάτο κόσμο.
Μόνη μαζί με εκατοντάδες ανθρώπους.
Μόνη, παρέα με αμέτρητες μοναξιές που ζουν και κινούνται εκεί έξω, που περιμένουν τη στιγμή που δε θα είναι μόνοι και αυτοί, που γνωρίζονται μεταξύ τους, που "χαίρονται πολύ" τη στιγμή της γνωριμίας και κατόπιν χάνονται.
Καθένας μας είναι κομμάτι ενός απέραντου πάζλ που υπήρχε πριν από μας και θα υπάρχει και όταν δεν θα υπάρχουμε.
Η μοναξιά μεγαλώνει όσο μεγαλώνει το πλήθος, όσο μεγαλώνει η καριέρα, όσο μεγαλώνει ο τραπεζικός λογαριασμός, όσο μεγαλώνουν τα παιδία μας, όσο μεγαλώνουμε εμείς, και όσο μικραίνουν τα όνειρα μας.

Καμιά φορά η μοναξιά της μεγαλούπολης είναι πολύ καλύτερη από την μοναξιά της ψυχής. Αυτό το πέπλο μοναξιάς που σκεπάζει τις ψυχές κατά καιρούς φοβίζει, τρομάζει τόσο πολύ.
Μοναξιά, είναι ίσως το πιο βαρύ, το πιο εξαντλητικά ψυχοφθόρο συναίσθημα που υπάρχει. Θέλεις να τη διώξεις κι όμως είναι τόσο δύσκολο, μάτια βουρκώνουν, και παρέα με τη μοναξιά έρχεται η μελαγχολία.. Και όμως κάπου υπάρχει κάποιος ή αν είσαι τυχερός κάποιοι που ενδιαφέρονται, ή τουλάχιστον που έτσι λένε, πραγματικά όμως νοιάζονται; Πόσο μόνοι είμαστε στ' αλήθεια;

Και όμως το συναίσθημα της μοναξιάς είναι συνέπεια της εξάρτησης που έχουμε από τους γύρω μας. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην εξαρτάται από το περιβάλλον του. Όλοι έχουμε ανάγκες, ανάγκες κοινωνικές, ανάγκη για μια γλυκιά κουβέντα, για ένα χαμόγελο, για μια αγκαλιά. Όμως εμείς φταίμε για τη μοναξιά μας...
Είμαστε ακριβώς τόσο μόνοι όσο αφήνουμε τον εαυτό μας να πιστεύει κάτι τέτοιο. Αν κοιτάξουμε καλύτερα θα δούμε ανθρώπους που στέκονται αόρατοι δίπλα μας κι ας είναι χιλιόμετρα μακριά κι ας έχουμε να ακούσουμε από αυτούς για χρόνια. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι που θέλουν να μας κάνουν να χαμογελάμε. Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται πραγματικά και δεν εμφανίζονται παρά μόνο όταν τους έχουμε ανάγκη. Μπαίνουν στις ζωές μας και τις αλλάζουν, τους δίνουν νόημα εκεί που νομίζαμε πως δεν έχουμε κανένα.