Ποτάμι Ζωής.

Κάποτε στάθηκα μπροστά σ’ ένα ποτάμι και αντίκριζα τα τρεχούμενα νερά του. Έβλεπα το ποτάμι να ρέει, να συναντάει πεδιάδες, δέντρα, λιβάδια, να χαιρετιέται με ουρανούς και άστρα, διασχίζει μίλια από την γη. Να αγκαλιάζει χιλιάδες ζωές στον πυθμένα του αλλά ταυτόχρονα να χαρίζει χιλιάδες οφέλη σε μας.

Προχωράει πάντα εμπρός και ποτέ πίσω.

Έχει την ίδια σύσταση όσα χρόνια και αν περάσουν, μα από λεπτό σε λεπτό ταυτόχρονα δεν είναι ποτέ το ίδιο. Μας χαρίζει χιλιάδες διαφορετικές εικόνες που δεν μπορεί να της συλλάβει ανθρώπινος νους.

Το ποτάμι κυλάει σταθερά, είναι βαθύ και πλατύ, αλλά η όχθη του είναι γεμάτη από διάφορα σκουπίδια που επιπλέουν, επειδή δεν συνδέονται με το ποτάμι, ενώ δεν υπάρχουν μέσα του ψάρια. Είναι όχθες με λιμνασμένα νερά και το βαθύ ποτάμι τα προσπερνάει κυλώντας γρήγορα, γεμάτο ζωή και δύναμη.

Δεν νομίζετε ότι και οι άνθρωποι είναι έτσι; Φτιάχνουμε μια δική μας όχθη μόνο για τους εαυτούς μας, μακριά από το ορμητικό ρεύμα της ζωής, και μέσα σ’ αυτή λιμνάζουν και πεθαίνουν κι αυτό το λίμνασμα, αυτή τη φθορά, την ονομάζουμε ζωή. Αυτό συμβαίνει επειδή όλοι μας ζητάμε σταθερότητα. Θέλουμε κάποιες επιθυμίες μας να μένουν πάντα ίδιες, θέλουμε όσα μας ευχαριστούν να μην τελειώσουν ποτέ.

Σκάβουμε μια μικρή τρύπα και ταμπουρωνόμαστε μέσα της μαζί με την οικογένειά μας, τις φιλοδοξίες μας, τον πολιτισμό μας, τους φόβους μας, τους θεούς μας, τους διάφορους τρόπους λατρείας μας και πεθαίνουμε εκεί μέσα, αφήνοντας τη ζωή να μας προσπεράσει, τη ζωή που είναι πρόσκαιρη, που αλλάζει συνεχώς, που είναι τόσο σύντομη, που έχει τεράστιο βάθος, τέτοια εκπληκτική δύναμη και ομορφιά.

Έτσι και εμείς κρατάμε τις αξίες μας σταθερές μα εξελισσόμαστε βλέποντας μπροστά και μόνο μπροστά.

Αυτό είναι υγεία.

Να μην κοιτάς ποτέ πίσω.

Ούτε στο λεπτό που πέρασε από την ζωή μας.

Γιατί πλέον δεν υπάρχει, τέλειωσε, το συναντάς μόνο στη σφαίρα της φαντασίας σου. Η ζωή είναι απλή και χωρίς εξισώσεις μαθηματικές.

Ότι αγκαλιάζει η ματιά σου, ή καλύτερα Ότι χαϊδεύει τις αισθήσεις σου αυτό είναι η αλήθεια, και στην αλήθεια σου θα πρέπει να μένεις πιστός. Πιστώς στα δικά σου πιστεύω και στην δική σου ζωή.

Αυτό που ζεις τώρα επιζητάει την προσοχή σου στο έπακρο.

Νοιώθεις όμως πολλές φορές μέσα σου να συγκρούονται πλανήτες.

Αυτός του τώρα, με αυτό του χθες και με αυτόν του αύριο.

Και μέσα απ’ τις συγκρούσεις ξεχύνονται μέσα σου χείμαρροι, χιλιάδες σκέψεις και αβάσταχτα ερωτηματικά που προκαλούν το πόνο και καμιά φορά την σωματική κούραση.

Τώρα το ποτάμι εντός σου δεν είναι γαλήνιο αλλά ορμητικό και καταστρέφει την πλάση. Αυτό συμβαίνει όταν χάνουμε την επαφή μας με τον εαυτό μας και τον παρόντα χρόνο. Απλά χορεύουμε στο ρυθμό του χάους, χωρίς γνώριμα βήματα αλλά και χωρίς σκοπό.

Σκορπάμε γύρω μας και κυρίως μέσα μας καταστροφές υλικές και ψυχικές. Χωρίς να κλείνουμε τα μάτια μας στην πραγματικότητα, πρέπει να αποδεχόμαστε αυτό που ζούμε.

Είναι σαν να στεκόμαστε μπροστά από ένα καταπράσινο δάσος που σφύζει από ζωή και διασχίζει το ποτάμι προς τα εμπρός, μα εμείς κλείνουμε τα μάτια μας και απλά μεταφερόμαστε αλλού, σε κάτι ξένο από αυτό που βλέπουμε.

Σίγουρα υπάρχουν και ομορφότερες διαδρομές για να απολαύσουμε, αλλά δεν θα φθάσουμε εκεί αν δε βιώνουμε τις τωρινές στο έπακρο.

Η άρνηση σε παλινδρομεί. Χάνεσαι από την πραγματικότητα.

Χάνεις χάρτη και πυξίδα και απλά περιφέρεσαι.

Με το να αρνείσαι αυτό που ζεις και επιθυμώντας να ζούσες στο παρελθόν ή σε μια πλασματική κατάσταση στο μέλλον αρνείσαι τον ίδιο σου τον εαυτό και τις επιλογές σου.

Τη ζωή σου πρέπει να την σέβεσαι, να την νοιώθεις βαθειά μέσα σου και να μην αφήνεις λεπτό να πάει χαμένο από την ζωή σου.

Έχετε προσέξει ότι, αν καθίσετε ήσυχα στην όχθη του ποταμού, μπορείτε ν’ ακούσετε το τραγούδι του, τον παφλασμό των κυμάτων, τον ήχο που κάνει το νερό καθώς κυλάει;
Υπάρχει πάντα μια αίσθηση κίνησης, μιας εκπληκτικής κίνησης, τόσο στην επιφάνεια όσο και στο βυθό. Αλλά στη μικρή όχθη του δεν υπάρχει καμία κίνηση, εκεί το νερό λιμνάζει σαν δεξαμενή. Κι αν παρατηρήσετε τους περισσότερους από εμάς, θα δείτε ότι αυτό θέλουμε, δεξαμενούλες ύπαρξης με λιμνασμένα νερά μακριά από την ζωή. Ξέρετε τι σημαίνει να αναζητάς μονιμότητα; Σημαίνει ότι θέλεις να συνεχίζεται ατελείωτα καθετί το ευχάριστο, ότι θέλεις να τελειώνει όσο πιο γρήγορα γίνεται ότι δεν είναι ευχάριστο. Θέλουμε το όνομά μας να γίνει γνωστό και να συνεχίσει να υπάρχει μέσα από την οικογένειά μας, την περιουσία μας. Θέλουμε να υπάρχει μια αίσθηση μονιμότητας στις σχέσεις μας, στις δραστηριότητές μας, που σημαίνει ότι αναζητάμε τη διάρκεια και τη συνέχεια της ζωής στη δεξαμενή με τα στάσιμα νερά.

Δεν θέλουμε να γίνονται πραγματικές αλλαγές στη ζωή μας, έτσι έχουμε χτίσει μια κοινωνία που μας εγγυάται τη μονιμότητα της περιουσίας, του ονόματος και της φήμης.

Αλλά, βλέπετε, η ζωή δεν είναι καθόλου έτσι, στη ζωή δεν υπάρχει τίποτα μόνιμο.