Η αδιαφορία μία μάστιγα που ανησυχεί όλο και περισσότερα τις ανθρώπινες σχέσεις στον 21ο αιώνα. Ένα θλιβερό συναίσθημα, ένα μαύρο σύννεφο σε πολλές σχέσεις είτε λέγεται φιλία, είτε λέγεται σχέση συμβίωσης, ή απλά ερωτική.
Πολλές φορές δείχνουμε αδιάφοροι σε κάποια φιλική αλλά και ερωτική σχέση και βλέπουμε να αντιστέκονται σθεναρά στις προσπάθειές μας να τους προσεγγίσουμε. Προσπαθούμε και αναρωτιόμαστε το γιατί; ερωτήματα χωρίς απαντήσεις τις περισσότερες φορές.
Τις περισσότερες φορές αντιλαμβάνονται το πλησίασμά μας, ως απειλή στην ελευθερία τους, ή ακόμα καταπάτηση της. Συνήθως αυτοί οι άνθρωποι αντιδρούν κατά αυτό το απορριπτικό στυλ, επειδή αυτός είναι και ο τρόπος με τον οποίο σχετίστηκαν ως παιδιά με εκείνους που τους φρόντιζαν. Το κάθε παιδί δεν είναι τίποτα άλλο από τον καθρέφτη του σπιτιού του, ή καλύτερα το περιβάλλον που τον περικυκλώνει. Φυσικά, δεν είναι και ο μόνος τρόπος να σχετίζεται κανείς. Εκτός από το απορριπτικό, που αφορά την αποφυγή των άλλων, υπάρχουν χίλιες εξηγήσεις και αντιδράσεις ανθρώπινες.
Το να αισθάνεται ασφαλής σε μια σχέση δηλαδή άνεση επικοινωνίας. Καμιά φορά η άνεση επικοινωνίας μεταξύ ανθρώπων φέρνει την ανησυχία ή καλύτερα την σύγκριση. Κάτι που τρομάζει και προκαλεί τον φόβο, την αδυναμία κλπ.
Το υπερεμπλεκόμενο συναίσθημα, δηλαδή γαντζώνομαι από τον άλλο με αποτέλεσμα αισθάνεται φόβο από την εξάρτηση.
Το φοβικό συναίσθημα, δηλαδή τρέμω στην ιδέα να έρθω κοντά. Μόλις αισθανόμαστε ότι πλησιάζουν οι σχέσεις πολύ κοντά, μας τρομάζουν.
Το διαφορετικό συναίσθημα από αυτό που έχει ορίσει ο εγκέφαλος κάθε ανθρώπου και τον όρισε σαν δείγμα συμπεριφοράς.
Οι συνήθεις ύποπτοι είναι οι άντρες; σας ενημερώνω ότι οι γυναίκες είναι, πάνω κάτω, το ίδιο ένοχες.
Όταν λέμε άνθρωπος με απορριπτικό στυλ δεσμού, εννοούμε έναν άνθρωπο, από τον οποίο η συναισθηματική έκφραση απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά. Φαίνεται να ζει σε ένα δικό του κόσμο, απορροφημένος στον εαυτό του και αποκομμένος από ότι συμβαίνει γύρω του. Νομίζεις ότι αποκρύπτει όσα αισθάνεται, ότι δεν έχει επαφή με όσα αισθάνεται ή ότι δεν αισθάνεται τίποτα. Χτίζει τοίχους γύρο του νομίζοντας ότι προστατεύει τον εαυτό του ή ότι άλλο πλάθει ο εγκέφαλος του. Μπορεί να γενικολογεί, να αναλύει και να επιχειρηματολογεί με δεινότητα, αλλά όταν η συζήτηση αγγίξει κάποιο συναίσθημα, θα σου πει «δεν ξέρω», «δεν καταλαβαίνω» ή δεν θα μιλήσει καθόλου ή θα εξαφανισθεί. Η αντίληψη της συναισθηματικής έκφρασης των άλλων, απλά απουσιάζει. Σε έντονες συναισθηματικά στιγμές είναι πιθανό να κατεβάσει ρολά και να μην αντιδράσει καθόλου. Μπορεί να σε δει να κλαις, να γελάς ή να οργίζεσαι και να στέκεται απαθής και ανέκφραστος. Σαν να μπερδεύεται, να νιώθει άβολα ή να μην καταλαβαίνει τι αναμένεται από εκείνον. Για μένα δύο είναι οι επικρατέστερες υποθέσεις γι’ αυτή τη γενικευμένη συναισθηματική συμπεριφορά...
Είτε είναι φτιαγμένος από πέτρα, λίγο δύσκολο για άνθρωπο.
Είτε βίωσε απόρριψη, κριτική και αδιαφορία σαν παιδί και αποφάσισε να πετρώσει τα συναισθήματα του.
Με αποτέλεσμα να ακούμε « Τίποτα δεν μπαίνει πάνω από την ανεξαρτησία μου». Η αίσθηση της ελευθερίας είναι το βασικότερο ζητούμενό του, ενώ η αίσθηση της εξάρτησης από τους άλλους, ο χειρότερος εχθρός του. Περιφρουρεί με τέτοια ένταση κι εμμονή την ανεξαρτησία του, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αν κάτι πήγε στραβά την εποχή που ήταν απόλυτα εξαρτημένος.
Αναρωτιέσαι μήπως κάποιοι χλεύασαν ή τον παραμέλησαν ή μήπως του πέρασαν το μήνυμα ότι αν δεν είναι αυτόνομος και αυτάρκης δεν αξίζει την αγάπη τους. Ότι και να συνέβη, εκείνος φαίνεται να πήρε όρκο ότι ποτέ ξανά δεν θα πέσει στην ανάγκη κανενός. Έχει καταφέρει να είναι αυτορρυθμιζόμενος και αυτοκυριαρχούμενος κι είναι πολύ υπερήφανος γι’ αυτό. Έχει τόσο θετική εικόνα για τον εαυτό του, που μοιάζει σχεδόν αλαζονικός. Αισθάνεται ότι δεν χρειάζεται κανέναν και τίποτα, κι αυτό του δίνει έναν αέρα ανωτερότητας απέναντι στους αδύναμους για αυτόν/ήν και υποδεέστερους άλλους.
Οι σχέσεις είναι αναγκαίο κακό, καθώς και η σχέση του με την οικειότητα είναι διαταραγμένη, την αποφεύγει, την υποτιμά, δεν την αντέχει ή δεν την καταλαβαίνει. Καταρχάς, δεν εμπιστεύεται τους ανθρώπους, η εμπειρία του λέει ότι δεν μπορείς να βασιστείς επάνω τους για τίποτα, κι ακόμα δεν έχει καθόλου καλή εικόνα για κείνους, τους περισσότερους από τους οποίους, σε αντίθεση με τον εαυτό του, θεωρεί μαλθακούς, εξαρτημένους και γεμάτους πιεστικές και ανικανοποίητες ανάγκες. Δυσκολεύεται να συντονιστεί με τους άλλους, σαν να μην μπορεί να βρει σημείο επαφής ή σύνδεσης μαζί τους. Το μυαλό μου πάει στα παιδιά που δεν αναπτύσσουν συναισθηματικό συντονισμό, επειδή εκείνοι που τα φροντίζουν δεν μπορούν να συγχρονιστούν με τις ανάγκες τους, ας πούμε, τα διώχνουν όταν εκείνα ζητάνε αγκαλιά, τρυφερότητα, ή να ασχοληθούν με το τι θέλουν, την εγκατάλειψη των γονιών ή τα ενοχλούν όταν εκείνα θέλουν να μείνουν μόνα…
Τις φορές που αποφασίζει να σχετιστεί, σχετίζεται από θέση άμυνας, δίνοντας την εντύπωση ότι εξαναγκάζεται ή ότι μετά βίας το ανέχεται. Εξαφανίζεται στα καλά καθούμενα και δεν ξέρεις πότε θα τον ξαναδείς. Κρατάει ολόκληρα κομμάτια ή περιόδους της ζωής του στο σκοτάδι. Διατηρεί ταυτόχρονα πολλές χλιαρές σχέσεις με πολλούς διαφορετικούς ανθρώπους, που ο ένας αγνοεί την ύπαρξη του άλλου. Βαριέται πολύ γρήγορα και αναζητά διαρκώς εναλλαγές, προκλήσεις και νέα ερεθίσματα. Δηλώνει ότι δεν είναι έτοιμος για σχέση, αλλά συνεχίζει να μένει στη σχέση ή, αντίστροφα, δηλώνει ότι είναι έτοιμος για σχέση, αλλά κάνει τα πάντα για να σαμποτάρει τη σχέση.
Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σπάνιο να βρει κανείς κάποιον να ερωτευτεί, πολύ συχνά σου δίνει την εντύπωση ότι είναι ερωτευμένος. Ενθουσιάζεται με κάθε νέα σχέση και πέφτει με τα μούτρα, κάνοντας δηλώσεις και δίνοντας υποσχέσεις χωρίς να το πολυσκεφτεί, ενώ, μετά από λίγο, κάτι συμβαίνει και όλος αυτός ο ενθουσιασμός εξαφανίζεται και τα παίρνει όλα πίσω, δεν παύει στιγμή να βρίσκεται σε επιφυλακή. Έχει το βλέμμα συνεχώς στραμμένο προς την έξοδο κινδύνου, ώστε να διαφύγει εγκαίρως σε περίπτωση που η οικειότητα υπερβεί τα ανεκτά επίπεδα. Όταν εμφανίζονται συναισθηματικές «απαιτήσεις», όταν γίνονται εξομολογήσεις, όταν η σχέση γίνεται σεξουαλική ή όταν κάποιος πλησιάσει τόσο ώστε να διαπεράσει τοίχους και άμυνες, το ένστικτό του τού λέει να το βάλει στα πόδια. Τότε ψάχνει και βρίσκει χίλια δυο ελαττώματα στον άλλο και πλείστες άλλες δικαιολογίες, προκειμένου να βρει τρόπους να απεμπλακεί, να φρενάρει τη σχέση ή να την κινήσει με την όπισθεν. Η κλασική κι αγαπημένη στρατηγική εξόδου, που βγαίνει πρώτη από το μανίκι είναι, φυσικά, η λάθος στιγμή, το κακό timing. Σε αυτό το σημείο, αν για κάποιο λόγο συνεχιστεί η σχέση, θα είναι μόνο με τους δικούς του όρους. Ο άλλος θα κληθεί να συμμαζευτεί και να συμβιβαστεί με μία χαμηλής εμπλοκής σχέση, δηλαδή μια σχέση αρκετά επιφανειακή και απρόσωπη ώστε να μην τον πιέζει και να μην απειλεί την ελευθερία του. Αν τελικά τερματιστεί η σχέση, δεν θα του πάρει καιρό να την «ξεπεράσει». Αποσυνδέεται εύκολα γιατί σπανίως συνδέεται, κανείς δεν γίνεται τόσο σημαντικός ώστε να τον αγγίξει. Θα βρει κάποιον άλλο, ανεξοικείωτο με τους τρόπους του, με τον οποίο θα μπορέσει να ξεκινήσει από μηδενικό επίπεδο οικειότητας. Η ειρωνεία είναι ότι, συχνά, αφού πλέον έχει αποσοβηθεί ο κίνδυνος της οικειότητας, εξιδανικεύει εκείνον που φεύγει, καθώς «θυμάται» κατόπιν εορτής πόσο σημαντικός του ήταν. Αν αργότερα βρεθεί σε μια επόμενη σχέση, το φάντασμα αυτής της εξιδανικευμένης, αστέριωτης σχέσης από το παρελθόν, θα προστεθεί ψηλά στη λίστα με τις δικαιολογίες, δίπλα στο timing…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου