Χρόνια πολλά Πατέρα

«Λυπούμαστε… ήταν τα λόγια του γιατρού πριν 6 χρόνια.

Ο πατέρας σας έπαθε ανακοπή ξημερώματα. Είναι η στιγμή που απλά πάγωσε ο χρόνος και σταμάτησαν τα ρολόγια.. το σπίτι απλά νεκρό.

Δεν θα τον δω ξανά, ούτε να τον ξαναφιλήσω. Δεν θα του ξαναμιλήσω, δεν θα τον ξαναμαλώσω, δεν θα τον ξαναπειράξω. Δεν θα ξαναβρώ ποτέ αναπάντητη κλήση στο κινητό μου, ούτε στον τηλεφωνητή μου .. «πού είσαι, άργησες» ή που θα γράφει με κόκκινα γράμματα ο ΜΠΑΜΠΑΣ σου σε φιλά καληνύχτα.

Δεν , δεν , δεν χίλια δεν μαζεύτηκαν γύρο μου.

Για πρώτη φορά στη ζωή μου γνωρίζομαι με τον θάνατο. 

Με αγγίζει .. Αυτός μου πήρε τον πατέρα μου»....

Πόσο απερίγραπτα μου λείπει, Θεέ μου. 

Βλέπω φωτογραφίες του, ακούω την φωνή του. Εστιάζω για κάποιο λόγο σε αυτές που ήταν νεαρός, πιτσιρικάς ή ακόμα νεαρός με την πριγκίπισσα του. Κοιτάω το πρόσωπό του, το χαμόγελό του.

Τι καλός πατέρας που ήταν… 

 Πόσο θα ήθελα να ήμουν από τότε μαζί του, να είχαμε γνωριστεί τότε. 

Απλά σαν να ήμασταν συνομήλικοι, να γινόμασταν κολλητοί φίλοι, αχώριστη και να μάθαινα τόσα πολλά μαζί του… 

Να μοιραζόμασταν τα όνειρα μας, τις αγωνίες μας, τα σχέδια μας, τους έρωτές μας και άλλα πολλά».
Μέχρι και τώρα ακόμα νομίζω πως θα έρθει ...  μου λείπει πάρα πολύ, πέθανε από ανακοπή καρδιάς... πολύ ξαφνικά και δεν το περιμέναμε. 

Από τότε προσπαθώ να είμαι δίπλα στην μητέρα μου, αλλά και πάλι ξέρω ότι δεν θα γεμίσω το κενό του πρίγκιπά της. 

Πόσα μου έμαθε στην ζωή μου και ας λένε ότι η μάνα παίζει το μεγάλο ρόλο στην ζωή τον παιδιών της.. Βλακείες,  ο κάθε ένας είχε το ρόλο του και ήταν αναντικατάστατος.

Αυτή η τεράστια αγκαλιά που με έκλιναν και με ασφάλιζαν, σαν τεράστια φτερά προστασίας τα έχασα.

Μού έλειψες πολύ μπαμπά και ας έρχεσαι ακόμα κάθε βράδυ και με φιλάς στον ύπνο μου και με συμβουλεύεις.. δεν μπορώ να μην σε βλέπω κοντά μας.