Η Σοφία των Ινδιάνων..

Η ιστορία των ιθαγενών της βορείου Αμερικής είναι μία πορεία πόνου, 

δακρύων και ξεριζωμού. 

Τα μεγαλύτερα δεινά ξεκίνησαν με την προεδρία του Τζάκσον από το 1829 ως το 1837.

Ο Τζάκσον έτρεφε μίσος για τους ιθαγενείς πληθυσμούς.
Οι λευκοί, υπό τις ευλογίες της κυβέρνησης, άρπαζαν δια της βίας τη γη και τα κοπάδια των Ινδιάνων και τα οικειοποιούνταν δημιουργώντας δικές τους εστίες.
Το 1828 ψηφίστηκε στο Κογκρέσο ο περίφημος νόμος περί μετακίνησης των Ινδιάνων και το 1830, ο Τζάκσον υποχρέωσε όλες τις φυλές των Ινδιάνων να μετακινηθούν πέρα από τα Απαλάχια όρη. Το χειμώνα του 1831-1832, χιλιάδες ιθαγενείς υποχρεώθηκαν να εγκαταλείψουν τα εδάφη τους και να πορευτούν κάτω από αντίξοες συνθήκες προς την αφιλόξενη Δύση. Η θλιβερή αυτή πορεία ονομάστηκε Ο δρόμος των δακρύων (The trail of tears).

Πάνω από το ¼ των Ινδιάνων απεβίωσε κατά τη διάρκεια της πορείας λόγω καιρικών συνθηκών, πείνας, χολέρας, πνευμονίας και άλλων κακουχιών. Αποκορύφωμα της βιαιότητας κατά των Ινδιάνων στάθηκε η οργανωμένη σφαγή στον καταυλισμό των Λακότα στο Γούντεντ Νι (Wounded Knee) της νότιας Ντακότα, στις 29 Δεκεμβρίου 1890. Η σφαγή θεωρείται η μεγαλύτερη στην ιστορία των Ηνωμένων Πολιτειών. Έως τις αρχές του 1900 είχαν απομείνει στις ΗΠΑ λιγότεροι από 250.000 ιθαγενείς, μείωση η οποία αντιστοιχεί σε ποσοστό πάνω από 70%. Έως τα μέσα του 20ου αιώνα, οι ιθαγενείς εξακολουθούσαν να ζουν στη φτώχεια, την πείνα και την απόλυτη εξαθλίωση....

Εάν απλά σκεφτείτε ότι οι «Ινδιάνοι» της Αμερικής ή ορθότερα, οι γηγενείς Αμερικανοί, κατοικούσαν στην Αμερικανική ήπειρο, για πολλές χιλιάδες χρόνια πριν από την άφιξη των «λευκών» Ευρωπαίων.

Κατά την περίοδο της άφιξης των «λευκών», εικάζεται ότι σε ολόκληρη την Αμερικανική ήπειρο, από το Μεξικό έως και την Αλάσκα, κατοικούσαν περίπου δέκα εκατομμύρια «Ινδιάνοι».

Πιστεύεται ότι οι πρώτοι γηγενείς Αμερικανοί, έφτασαν εκεί κατά την τελευταία περίοδο των παγετώνων, περίπου πριν από 20.000 — 30.000 χρόνια, μέσω μιας φυσικής γεωλογικής γέφυρας που διέσχιζε την περιοχή Bering Strait1 από την νοτιο-ανατολική Σιβηρία προς την Αλάσκα.

Οι Ινδιάνοι της Αμερικής έζησαν αγαπώντας και τιμώντας πάνω από όλα την φύση.

Η Σοφία τους διαφαίνεται παντού. Στο πως έζησαν αρμονικά με τη φύση, σε αυτά που φορούσαν, σε αυτά που δημιούργησαν, στον τρόπο που παρασκεύαζαν και έτρωγαν το φαγητό τους, στον τρόπο που ζούσαν μέσα στις οικογένειες τους και στη σημασία που έδιναν στην συνοχή της κοινωνίας τους, στις αξίες τους, στα πιστεύω τους και στη φιλοσοφία τους γενικότερα.

Οι ινδιάνοι και όχι μόνο της Αμερικής, είχαν πολύ έξυπνους τρόπους να χειρίζονται καθημερινά ζητήματα. Δεν θα μπορούσε να ήταν διαφορετικά αφού ήταν άνθρωποι που είχαν πολύ καλή επαφή με τον φυσικό κόσμο, όντας κυνηγοί και πολεμιστές. Είχαν το στοιχείο της παρατηρητικότητας έντονα.

Πως θα μπορούσαν διαφορετικά να ανταπεξέλθουν στις σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Σαν κυνηγοί και πολεμιστές είχαν και  τραυματισμένους οι οποίοι γκρίνιαζαν συνεχώς, για τα τραύματα τους, έτσι τα τραύματα τους αργούσαν να γιατρευτούν. 

Όχι μόνο αυτό, αλλά αυτή η συνεχής γκρίνια, επεκτεινόταν και στην υπόλοιποι ομάδα με αποτέλεσμα η φυλή να έχει πολλούς αγιάτρευτους κυνηγούς, και λίγους ικανούς. Με όλα τα άσχημα συνεπακόλουθα. Με έναν πολύ απλό τρόπο έλυσαν το πρόβλημα.

Όποιος ήθελε να γκρινιάξει για τα τραύματα του, σωματικά ή ψυχικά, γινόταν ΜΟΝΟ ΔΗΜΟΣΙΑ. Η φυλή μαζευόταν και τον άκουγε με προσοχή και κατανόηση, τον συμβούλευαν τι να κάνει ή τι να μην κάνει, για να περάσει ο πόνος και να γιατρευτούν τα τραύματα. Αυτό μπορούσε να το κάνει κάποιος ΜΟΝΟ τρείς φορές. Αν επέμενε να συνεχίζει πέρα από τις τρείς επιτρεπόμενες φορές, η φυλή του γύριζε την πλάτη και δεν επιτρεπόταν σε κανέναν να τον ακούει.

Αυτό δεν ήταν αδιαφορία για την γκρίνια του πόνου, αλλά σαν σκέψη, αλλά και δύσκολο σαν εφαρμογή, σχέδιο τους ήταν να μπει ο τραυματίας σε κατάσταση ίασης εδώ και τώρα. Την ίδια ώρα κατάφεραν επίσης να ξεχωρίσουν την αναγκαία ανθρώπινη επικοινωνία, από την δόλια δράση της γκρίνιας.

Οι Ινδιάνοι σαν σοφός λαός είχαν και αρκετούς μύθους. Θα σας γράψω έναν από τους καλύτερους που άκουσα στην πρώτη επίσκεψή μου στην Αριζόνα, για έναν πανάρχαιο μύθο για την αγάπη..

Ήρθαν κάποτε στη σκηνή του γέρου μάγου της φυλής, πιασμένοι χέρι χέρι, ο Άγριος Ταύρος, ο πιο γενναίος και τιμημένος νέος πολεμιστής, και το Ψηλό Σύννεφο, η κόρη του αρχηγού, μία από τις ωραιότερες γυναίκες της φυλής.

« Αγαπιόμαστε» αρχίζει ο νέος.

« Και θα παντρευτούμε» λέει εκείνη

« Και αγαπιόμαστε τόσο που φοβόμαστε…»

« Θα θέλαμε κάποιο μαγικό, ένα χαϊμαλί, ένα φυλαχτό…»

« Κάτι που θα μας εγγυάται ότι θα είμαστε για πάντα μαζί.»

« Που θα μας εξασφαλίσει ότι θα είμαστε ο ένας στο πλευρό του άλλου ώσπου να συναντήσουμε τον Μανιτού, την ημέρα του θανάτου.»

« Σε παρακαλούμε» ικετεύουν, « πες μας τι μπορούμε να κάνουμε…»
Ο μάγος τούς κοιτάζει και συγκινείται που βλέπει τόσο νέους, τόσο ερωτευμένους, να λαχταρούν τόσο μια του λέξη.

« Υπάρχει κάτι…» λέει τελικά ο σοφός μάγος μετά από αρκετή ώρα.

« Αλλά δεν ξέρω… είναι ένα έργο πολύ δύσκολο και απαιτεί θυσίες.»

« Δεν μας πειράζει» λένε και οι δύο.

« Ότι και να’ ναι» επιβεβαιώνει ο Άγριος Ταύρος.

«Ωραία» λέει ο μάγος. » Ψηλό Σύννεφο, βλέπεις το βουνό που είναι βόρεια από το χωριό μας; Πρέπει να ανέβεις μόνη σου, χωρίς τίποτε άλλο εκτός από ένα δίχτυ και τα χέρια σου και να κυνηγήσεις το πιο όμορφο και δυνατό γεράκι του βουνού. Αν το πιάσεις, πρέπει να το φέρεις εδώ ζωντανό την τρίτη μέρα μετά την πανσέληνο. Κατάλαβες;»

Η νεαρή κοπέλα συγκατανεύει σιωπηλά.

«Κι εσύ, Άγριε Ταύρε» συνεχίζει ο μάγος, » πρέπει να ανέβεις το βουνό του κεραυνού, κι όταν φτάσεις στην κορυφή να βρεις τον πιο άγριο απ’ όλους τους αετούς, και με τα χέρια σου μόνο κι ένα δίχτυ να τον πιάσεις χωρίς να το τραυματίσεις και να τον φέρεις μπροστά μου, ζωντανό, την ίδια μέρα που θα έρθει και το Ψηλό Σύννεφο… Πηγαίνετε τώρα.»

Οι δύο νέοι κοιτάζονται με τρυφερότητα, κι ύστερα από ένα φευγαλέο χαμόγελο φεύγουν για να εκπληρώσουν την αποστολή που τους ανατέθηκε. Εκείνη πάει προς το βορρά, εκείνος προς το νότο…

Την καθορισμένη ημέρα, μπροστά στη σκηνή του μάγου, περιμένουν οι δύο νέοι, ο καθένας με μια πάνινη τσάντα που περιέχει το πουλί που τους ζητήθηκε.

Ο μάγος τούς λέει να βγάλουν τα πουλιά από τις τσάντες με μεγάλη προσοχή. Οι νέοι κάνουν αυτό που τους λέει, και παρουσιάζουν στον γέρο για να τα εγκρίνει τα πουλιά που έπιασαν. Είναι πανέμορφα· χωρίς αμφιβολία, τα καλύτερα του είδους τους.

« Πετούσαν ψηλά;» ρωτάει ο μάγος

«Ναι, βέβαια. Κι εμείς, όπως μας ζητήσατε… Και τώρα;» ρωτάει ο νέος. “Θα τα σκοτώσουμε και θα πιούμε την τιμή από το αίμα τους;”

«Όχι» λέει ο γέρος.» Να τα μαγειρέψουμε και να φάμε τη γενναιότητα από το κρέας τους;» προτείνει η νεαρή.

“Όχι” ξαναλέει ο γέρος. «Κάντε ότι σας λέω. Πάρτε τα πουλιά και δέστε τα μεταξύ τους από τα πόδια μ’ αυτές τις δερμάτινες λωρίδες. Αφού τα δέσετε, αφήστε τα να φύγουν, να πετάξουν ελεύθερα.»

Ο πολεμιστής και η νεαρή κοπέλα κάνουν ότι ακριβώς τους έχει πει ο μάγος, και στο τέλος ελευθερώνουν τα πουλιά.

Ο αετός και το γεράκι προσπαθούν να πετάξουν, αλλά το μόνο που καταφέρνουν είναι να στριφογυρίζουν και να ξαναπέφτουν κάτω. Σε λίγα λεπτά, εκνευρισμένα που δεν καταφέρνουν να πετάξουν, τα πουλιά επιτίθενται με τσιμπήματα το ένα εναντίον του άλλου μέχρι που πληγώνονται.

«Αυτό είναι το μαγικό. Μην ξεχάσετε ποτέ αυτό που είδατε σήμερα. Τώρα, είστε κι εσείς ένας αετός κι ένα γεράκι. Αν δεθείτε ο ένας με τον άλλο, ακόμη κι αν το κάνετε από αγάπη, όχι μόνο θα σέρνεστε στη ζωή σας, αλλά επιπλέον, αργά ή γρήγορα, θα αρχίσετε να πληγώνετε ο ένας τον άλλον. Αν θέλετε η αγάπη σας να κρατήσει για πάντα, να πετάτε μαζί, αλλά ποτέ δεμένοι.»

Παρ’ όλη τη δράση και την σοφία αυτού του λαού, η σημερινή τους κατάσταση παραμένει τραγική. Σύμφωνα με στοιχεία της απογραφής του 2000 στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι ιθαγενείς αποτελούν την εθνοτική μειονότητα με τη χειρότερη θέση και επίπεδο ζωής στη βόρεια Αμερική.
Παράλληλα, υποφέρουν από έλλειψη υποδομών, ηλεκτροδότησης, παροχής τηλεφωνικών γραμμών και θέρμανσης. Συνήθως, κατοικούν σε καταυλισμούς και οι περιπτώσεις ανάμειξής τους με τους λευκούς είναι σπάνιες. Ακόμα και σήμερα, κυριαρχούν στερεότυπα σχετικά με τους Ινδιάνους τα οποία τους υποβαθμίζουν ως φυλή και αναπαραγάγονται τόσο μέσω της εκπαίδευσης, αφού στα σχολικά βιβλία οι ιθαγενείς τοποθετούνται ως κατώτερη και άγρια φυλετική ομάδα.