Το αφιερώνω σε μια αληθινή μου φίλη που πολύ την αγαπώ, και μου λύπη πολύ..

Σαν σήμερα 17 Μαΐου του 2015 έγραψα αυτό το κείμενο για μια πραγματική μου φίλη. Η ζωή μας ένωσε τυχαία, δεν την γνώριζα, αλλά μας ένωσε η μοίρα το 2000 που η μία χρειαζόταν την άλλη.

Σαν άγγελοι με φτερά η μία προφύλασσε την άλλη χωρίς ποτέ να σκεφτούμε ατομιστικά ή με γνώμονα. Όλα στην ζωή για μας ήταν κοινά, Τις χαρές , τις λύπες, την μιζέρια όλα μαζί τα αντιμετωπίζαμε.. μέχρι τα ρούχα μας σαν δίδυμες ότι άρεσε στην μία το έπαιρνε και η άλλη.. ( Εσείς μπορεί να μην το καταλαβαίνεται αυτό), αλλά για μας ήταν σαν να μας ένωσε η μοίρα την κατάλληλη στιγμή, την στιγμή που η μία χρειαζόταν την άλλη. Λένε ότι οι γυναίκες είναι ένα ζωντανό μυστήριο, ίσως επειδή σε αντίθεση με τους άντρες αυτές έχουν το μυαλό στην καρδιά, και πολλές φορές και την καρδιά στο μυαλό τους και ίσως επειδή τα δάκρυα των ματιών τους ξέρουν να μιλάνε όλες τις γλώσσες του κόσμου.
Πάντα στην ζωή σας να δώστε στους άλλους αυτό που τους αξίζει, όχι αυτό που ψάχνουν. Γιατί απλά όλοι μας κάνουμε λάθη. Ουδείς αλάνθαστος σ’ αυτή την ζωή. 

Κάνουμε βιαστικές επιλογές στην ζωή μας, και μπορεί να τις πληρώνουμε για μια ζωή. Μπορεί να αγαπάμε λάθους ανθρώπους, ή σωστούς ανάλογα η ζωή τα φέρνει έτσι ώστε καμιά φορά τους πληγώνουμε, μας πληγώνουν και τι έγινε; Η ζωή συνεχίζει.
Τι αξία έχει να μετανιώσεις, να υποφέρεις, να ψιθυρίζεις;

Αλλάζει κάτι στην ζωή; Χωρίς λάθη, χωρίς πόνους, χωρίς συνέπειες η ζωή δε θα ήταν δική μας, αλλά κάποιου άλλου.

Η αληθινή αξία των πραγμάτων μετριέται από τον πόνο που αφήνει πίσω η απουσία τους. Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από το να λες την αλήθεια και να μην φοβάσαι και τίποτα πιο σημαντικό από την αγάπη, αυτό είναι το σίγουρο στην ζωή.
Όποιος κάνει αυτό που θέλει, αυτό που πιστεύει και λαχταρά η ψυχή του είναι ελεύθερος, το κάνει και είναι ευτυχισμένος, αυτό είναι αλήθεια. Να θυμάσαι ότι τα φτερά μας, δεν πρέπει να είναι έξω στους ώμους μας, αλλά πρέπει να είναι μέσα στην ψυχή μας, γιατί τότε και μόνο θα αισθανθούμε ελεύθερη στην ζωή μας.

Η ζωή καμιά φορά είναι σαν το γυαλί, που όταν το πετάς σπάει, αλλά μην ξεχνάς ότι ακόμα κι αν σπασμένο το γυαλί, δεν σου επιτρέπει να το πατάς, γιατί αν το κάνεις, τότε θα καταλάβεις τι σημαίνει η λέξη «πόνος». Μόνο που ο πόνος κοιτάζει πάντα πίσω, ο φόβος κοιτάζει γύρω μας και το θάρρος κοιτάζει μόνο μπροστά.
Για να έχεις κάτι που ποτέ δεν είχες πρέπει να κάνεις κάτι που ποτέ δεν έκανες και έτσι θα το αποκτήσεις. Μπορεί να σου φανεί δύσκολο, αλλά εσύ μπορείς.

Θυμάμαι μικρή ο πατέρας μου όλο έλεγε «Το δάκρυ είναι ένα συναίσθημα που γεννιέται από την καρδιά, μπορεί να είναι μια σταγόνα, αλλά κάθε σταγόνα κρύβει χίλιες λέξεις, γι αυτό κλάψε δυνατά και γέλα πιο δυνατά». Τελικά αυτά είναι τα συναισθήματα των αληθινών ανθρώπων με σάρκα και οστά.

Η αγάπη μπορεί να σβήσει τον πόνο, αλλά ο πόνος ποτέ την αγάπη, αυτό είναι σίγουρο. Καρδιά που έχει μάθει να αγαπά τον συνάνθρωπο της, ποτέ μα ποτέ δεν ξέρει ούτε να μισή ούτε και να προδίδει. Υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που έχω χάσει στην ζωή μου, απ' το φόβο μου να μην τα χάσω.
Μην προσπαθείς να εξηγήσεις η να καταλάβεις ένα συναίσθημα, το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να το ζεις και μόνο, έτσι σε αφήνει αυτό να καταλάβεις την ζωή και τα θέλω της.

Η ευτυχία είναι μια επιλογή, όχι αποτέλεσμα. Τίποτα δε θα σε κάνει ευτυχισμένο μέχρι να επιλέξεις να είσαι ευτυχισμένος. Η ευτυχία σου δε θα έρθει σε σένα, να θυμάσαι αυτή μπορεί να έρθει μόνο από εσένα. Γιατί απλά όλοι εμείς κάνουμε την ευτυχία και την χαρά. Λέγοντας «θέλω να είμαι ευτυχισμένη» και περιμένεις να συμβεί κάτι από μόνο του, είναι σαν να ελπίζεις να κερδίσεις το λαχείο χωρίς να έχεις αγοράσει ποτέ λαχείο, γίνεται ποτέ;
Η ζωή είναι μια πρόκληση δεν έχει σημασία αν θα κερδίσεις η αν θα χάσεις, αρκεί μόνο να την αντιμετωπίσεις σωστά και χωρίς να σε ενδιαφέρει τι έκαναν οι άλλοι ή τι θα πουν για σένα, γιατί απλά κανείς μα κανείς όταν εσύ πόναγες δεν έτρεξε να απαλύνει τις πληγές σου, δεν σε κατάλαβε καν όταν δάκρυσες για να σκουπίσει το δάκρυ σου, απλά στέκετε στην χαρά για να κλέψει από αυτήν κάτι. Συνήθως αισθανόμαστε μονάχοι στην ζωή και αγκαλιάζουμε τους λάθος ανθρώπους και φοβόμαστε να ανοίξουμε τα φτερά μας για αλλού, μπας και σπάσουν. Μόνο που τα φτερά της ζωής, μας έφεραν μόνους και στην μοναξιά μας οδηγούν. Γιατί λοιπόν την φοβάσαι;

Δεν πρέπει να φοβάσαι την μοναξιά, αντίθετα αν την αγκαλιάσεις, τότε θα βρεις χιλιάδες τρόπους να μην είσαι μόνος, αλλά θα βρεθείς με σωστούς ακέραιους ανθρώπους, που να μπορούν να καταλάβουν πότε εσύ πονάς και πότε εσύ θέλεις να γελάσεις.
Θυμάμαι έλεγα του πατέρα μου μικρή «Λατρεύω τα βιβλία επειδή δεν ουρλιάζουν, είναι σιωπηλά και ταυτόχρονα λένε πολλά».

Γι αυτό διάβαζε στην ζωή σου ότι βρεις, δεν θα χάσεις ποτέ, θα αρπάξεις κάτι που δεν το έχεις σκεφτεί ποτέ.

Θέλω να είσαι πάντα καλά και δυνατή.

Μόνο που σήμερα το ξαναγράφω και εσύ δεν είσαι εδώ, έφυγες σ ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή και εγώ απλά σε θυμάμαι και τα διαβάζω για να τα πράξω .. όπως εσύ. Ξέρω ότι τα διαβάζεις μαζί μου και ανακουφίζεσαι, όπως και τότε… μα ο χρόνος φίλη μου δεν μας άλλαξε ούτε η μοίρα. Πάλι μαζί είμαστε.

Καληνύχτα φίλοι μου και να έχετε ένα γλυκό – γλυκό ξημέρωμα σαν το γλυκό του κουταλιού, αυθεντικό και ζαχαρωμένο.