Νειλοχώρα

Καλησπέρα σας, μια που σήμερα είναι Σαββατόβραδο ας αλλάξουμε εικόνες,

θέλω να σας ταξιδέψω στην Νειλοχώρα. Τι λέτε να μας ταξιδέψει νοερά η μηχανή του χρόνου εκεί, μια που όλοι μας κάτι κρατάμε μέσα μας κρυφά κριμένο, το όνειρο ή καλύτερα την επιθυμία να γυρίσουμε στα παλιά… Ποια παλιά; Πολύ δύσκολο, εδώ, και παντού στην γη, στον πλανήτη μας να επιστρέψουμε τα παλιά ή να τα ξαναζήσουμε… Ποτέ... Τι κρίμα.

Αρκετά συχνά ανεβάζαμε εντυπωσιακές φωτογραφίες που τραβούσε ο κάθε ένας από εμάς περιστρεφόταν γύρω από τη γη, στο δικό μας όνειρο. Μια μαυρόασπρη ταινία στροβιλίζει πάντα στην μνήμη μας και ξυπνά ωραίες στιγμές, στιγμές γέλιου και ανεμελιά. Χρόνια γεμάτα αγάπη και παιδική αθωότητα.
Δεν ήθελα ένα πολυτελές λεύκωμα από αυτά που συνήθως κοσμούν τα τραπεζάκια των σαλονιών, που τα ξεφυλλίζεις και λες «πω-πω τι ωραίο!».

Ήθελα κάτι που να λες «αυτό είναι άσχημο, αυτό είναι παράξενο, αυτό είναι ενδιαφέρον ή ναι, έτσι ακριβώς το περίμενα».

Ήθελα οι φωτογραφίες μου σ’ αυτό το άλμπουμ να εμφανίζουν τον κόσμο όπως πραγματικά είναι.

Όλοι μας ζήσαμε το Κάιρο, ή την Αλεξάνδρεια, ακόμα το Πόρτ Σάιντ, το Φαγιούμ, την Ισμαηλία, το Ρας ελ Μπάρ και πολλές χιλιάδες πόλης, κωμόπολης, χωριά κλπ…
Η κάθε φωτογραφία αποτυπώνει χιλιάδες όνειρα, χιλιάδες αναμνήσεις από τα παλιά, κάθε πλευρά που τραβάμε απεικονίζει μια ανάμνηση μια κρυφή ιστορία της γιαγιάς που ο χρόνος την κιτρινίζει δηλαδή και την ξεθωριάζει.. 

Φτερουγίζει η καρδιά μας να πάμε, αλλά, αλλά όταν πάμε είναι όλα τόσα απόμακρα, ξένα από εμάς που τίποτα δεν μας ικανοποιεί, γιατί? Τι άλλαξε?

Ο κόσμος; η χώρα; δεν γνωρίζω .. όλα ξένα μέχρι και τα φαγητά τους, απλά ξένα σε γεύση από εκείνα που συνηθίσαμε από τα παλιά..

Ας μείνουμε στα όνειρα του 60 ή και του 70 γιατί αυτά τα χρόνια δεν πρόκειται να τα δούμε ποτέ… Απλά ζούμε στους ρυθμούς μιας νέας και ξένη προς όλους εμάς Νειλοχώρα που δεν έχει παρά λίγα πράγματα από τα παλιά να μας ξεγελάσει για λίγο και να ζήσουμε το όνειρο που όλοι εμείς ποθούμε.
Στην πρώτη φωτογραφία βλέπουμε το Νείλο, το Κάιρο, τη Χερσόνησο του Σινά

και στο βάθος την Ιερουσαλήμ. Αυτή είναι η γνωστή σε μας Νειλοχώρα, η ζωγραφιές μας ταξιδεύουν σε εποχές που εμείς θέλουμε, αλλά στην ουσία η νέα τάξη τον πραγμάτων άλλαξε ριζικά την αγνότητα και την ομορφιά του τόπου.

Σαν ένα μαγικό ραβδί να άλλαξε την χώρα και τους κατοίκους. Ταξιδέψτε λοιπόν έστω και νοερά με τις εικόνες μου στις εποχές που όλοι εμείς αναζητούμε…

Αλεξάνδρεια

Η πόλη της Αιγύπτου που ακουμπά κυριολεκτικά τη Μεσόγειο, έχοντας αφήσει

πίσω της ουσιαστικά την έρημο και την αφρικανική ήπειρο, η πόλη που ενεπλάκη ιστορικά σε εξεγέρσεις, μυστήρια και ίντριγκες αλλά και με

σημαντική συνεισφορά στα γράμματα και τις τέχνες, μια πόλη όπου το ελληνικό στοιχείο ήταν πολύ ισχυρό διαχρονικά, μια πόλη που παλεύει μεταξύ του μοντέρνου και του παλιού. Όλα αυτά τα στοιχεία συνθέτουν την πολυτραγουδισμένη Αλεξάνδρεια. Μια πόλη που κυρίαρχα στοιχεία της είναι ο αέρας που αποπνέει, εμπλουτισμένος από τη θάλασσα αύρα της Μεσογείου που βρίσκεται στα πόδια της.

Η Αλ-Ισκεντερίγια, όπως είναι στα αραβικά, η Αλεξάνδρεια που πήρε το

όνομά της από τον ιδρυτή της, τον Μέγα Αλέξανδρο είναι μια πόλη με διάφορες επιρροές στα βάθη των χρόνων. Χωνευτήρι της Μεσογείου στο πέρασμα των χρόνων, η Αλεξάνδρεια θυμίζει περισσότερο ευρωπαϊκή πόλη. Ακόμη και ο μουεζίνης που καλεί τον κόσμο να προσευχηθεί έχω την αίσθηση ότι ακούγεται διαφορετικά εκεί. Ρωμαίοι, Έλληνες, Αιγύπτιοι, Άραβες, Πτολεμαίοι, όλοι έχουν συνεισφέρει στη σημερινή εικόνα της πόλης.

Το καλύτερο αξιοθέατο της πόλης της Αλεξάνδρειας δεν είναι παρά η παραλιακή ζώνη. Η παραλία εκτείνεται σε ζώνη χιλιομέτρων με διαδοχικούς κόλπους, ενώ την διατρέχουν αντίστοιχοι δρόμοι. Η αίσθηση είναι μοναδική, μπροστά ξεχύνεται η Μεσόγειος, ενώ λίγο πιο πίσω η έρημος. Η θαλασσινή αύρα έρχεται αντιμέτωπη με τη ζέστη της ερήμου, ρίχνοντας τη θερμοκρασία σε ανεκτά επίπεδα ακόμη και το καλοκαίρι. Μη φοβάστε να επισκεφτείτε την Αλεξάνδρεια ακόμη και κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού. Μπορεί οι βαθμοί Κελσίου να είναι περισσότεροι από την Αθήνα, η αίσθηση της ζέστης όμως είναι παρόμοια. Δεν είναι τυχαίο ότι η πόλη εκτείνεται κατά μήκος 35 χλμ στη θάλασσα με πλάτος μόλις 3 χιλιομέτρων.

Διασχίστε την παραλιακή ζώνη με ταξί, λεωφορείο και όπου μπορείτε με τα πόδια. Είναι ίσως ό,τι καλύτερο θα αποκομίσει ο επισκέπτης από την Αλεξάνδρεια. Ένα από ελληνικά κλισέ είναι ότι η παραλία της Αλεξάνδρειας μοιάζει με την παραλία της Θεσσαλονίκης. Οι παλιές χρωματιστές πολυκατοικίες που υψώνονται κατά μήκος της διαδρομής εμπλουτίζουν το τοπίο, κάνοντάς το πιο γραφικό.

Ο παραλιακός δρόμος El Geish περνάει κοντά από τα σημαντικότερα αξιοθέατα. Επί της παραλιακής ζώνης θα δείτε την Stanley Bridge, που αξίζει να φωτογραφηθεί μέρα και νύχτα, την Cornishe (παραλιακή λεωφόρος), την Mamoura beach και άλλα. Σε μία από τις επισκέψεις μου πέτυχα κόσμο να κάνει μπάνιο σ’ αυτές τις παραλίες, όπου γινόταν κυριολεκτικά χαμός. 

Ο κόσμος ήταν ο ένας πάνω στον άλλο, αρκετές γυναίκες έκαναν μπάνιο με την μπούρκα, αλλά φαίνονταν όλοι να το απολαμβάνουν.

Επί της παραλίας συναντά κανείς την Νέα Βιβλιοθήκη της Αλεξάνδρειας. Στην άκρη του κόλπου κοντά στη Νέα Βιβλιοθήκη βρίσκεται και το φρούριο του σουλτάνου Κάιτ-Μπέι (Fort Qaitbey). Στέκεται κοντά στο σημείο όπου πιστεύεται πως βρισκόταν ο Φάρος της Αλεξάνδρειας. Δυστυχώς , ένα από τα 7 θαύματα της αρχαιότητας που βρισκόταν στην Αλεξάνδρεια δεν έχει σωθεί σε αντίθεση με τις Πυραμίδες της Γκίζας που βρίσκονται κι αυτές στην Αίγυπτο. Τα τελευταία χρόνια έχουν γίνει υποθαλάσσιες ανασκαφές και έχουν βρεθεί κομμάτια της αρχαιότητας.

Επειδή, όπως είπαμε, το ελληνικό στοιχείο ήταν έντονο στην Αλεξάνδρεια, οι περισσότεροι Έλληνες που επισκέπτονται την πόλη κάνουν 2 στάσεις. Η πρώτη είναι στο σπίτι του γνωστού ποιητή Κωνσταντίνου Καβάφη, όπου διασώζεται μέρος της βιβλιοθήκης του, ενώ έχουν γίνει αξιόλογες προσπάθειες αποκατάστασης του χώρου. Η δεύτερη στάση συνήθως είναι το ελληνορθόδοξο Πατριαρχείο της Αλεξάνδρειας, που είναι στην ουσία έδρα της ελληνορθόδοξης Εκκλησίας για όλη την αφρικανική ήπειρο. Επίσκεψη αξίζουν και οι ελληνιστικοί τάφοι με τις ωραίες επιγραφές, πλέον ονομάζεται το μέρος Μουσταφά Καμίλ.

Αξιοθέατα της ρωμαϊκής εποχής είναι το αρχαίο θέατρο, οι κατακόμβες του Al-Shuqqafa και ο κίονας του Πομπήιου. Αν έχετε χρόνο περιηγηθείτε στους κήπους του παλατιού Montazah, στο El-Salamlek Palace που έχει μετατραπεί σε ξενοδοχείο και στο τζαμί του Abu al-Abbas al-Mursi.

Πορτ Σάϊντ

Η πόλη ιδρύθηκε όταν άρχισαν οι ανασκαφές για το κανάλι του Σουέζ και

κτίσθηκε στα βόρειά του. Το 1854 ο Γάλλος μηχανικός Ferdinand De – Lesseps ανέλαβε την κατασκευή του καναλιού, που χωρίζει την Αφρική από την Ασία και το Σινά από την υπόλοιπη Αίγυπτο. Πάνω από δύο εκατομμύρια τετρακόσιες χιλιάδες εργάτες δούλεψαν και πάνω από εκατόν είκοσι πέντε χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στο μεγαλόπνοο αυτό έργο. Η διώρυγα (από το Σουέζ μέχρι το Πορτ Σάϊντ) έχει μήκος 162 χιλιόμετρα, το φάρδος φθάνει μέχρι τα 300 μέτρα και βάθος 20 μέτρα. Καθημερινά μπορούν να περάσουν 80 σκάφη με δύο συνοδείες από νότο προς βορρά και μία συνοδεία από βορρά προς νότο. 

Η πλοήγηση είναι υποχρεωτική για όλα τα σκάφη, ακόμα και για τα μικρά γιότ. Υπολογίζεται ότι κάθε χρόνο διέρχονται 20.000 σκάφη. Τα περισσότερα από αυτά μεταφέρουν κυρίως πετρέλαιο από τον Περσικό κόλπο προς τη δυτική Ευρώπη. Πάντως είναι μία αξέχαστη εμπειρία, καθώς το λεωφορείο καταβροχθίζει τα χιλιόμετρα, να βλέπεις δίπλα σου τα πλοία που διασχίζουν το κανάλι και στα λίγα μέτρα να συνεχίζει πάλι η ξηρά.

Και εδώ το Ελληνικό στοιχείο ανθίζει και βασιλεύει με σχολείο, εκκλησίες, κοινότητα, ναυτικό όμιλο, καφενεία, ζαχαροπλαστεία κλπ. Έλληνες καπετάνιοι καθώς και πιλότοι για την πλοήγηση πλοήγηση των καραβιών έχουν να μας διηγηθούν ιστορίες. 

Η εθνικοποίησή της από το Νάσερ το 1956 οδήγησε σε επέμβαση Γάλλων, Άγγλων και Ισραηλινών, η οποία κατέληξε σε φιάσκο. Κατά τη διάρκεια της κρίσης η διώρυγα έκλεισε. Το λιμάνι του Πόρτ Σάϊντ βομβαρδίστηκε τρεις φορές το 1956, το 1967 και το 1973 στην κρίση με το Ισραήλ. Το 1979, μετά τη συμφωνία ειρήνης που υπογράφτηκε ανάμεσα στην Αίγυπτο και το Ισραήλ, η πόλη επανοικοδομήθηκε από την αρχή, πάνω σε ένα ισθμό που συνδέει τη λίμνη Μανζάλα με την ηπειρωτική χώρα. Γρήγορα ανέκαμψε και βοηθούμενο από το καθεστώς των αφορολόγητων ειδών εξελίχθηκε σε τέταρτη μεγάλη πόλη της Αιγύπτου και δεύτερο σημαντικότερο λιμάνι της μετά την Αλεξάνδρεια.

Τα καινούργια κτίρια έχουν ευρωπαϊκό στυλ του 19ου αιώνα με ψηλές βεράντες και ξύλινα μπαλκόνια.

Η πόλη με αποικιακή αρχιτεκτονική, κήπους και μουσεία (Εθνικό, Πολεμικό, Μοντέρνας Τέχνης) αναπτύχθηκε με γοργούς ρυθμούς. Διαθέτει βιομηχανίες χημικών ουσιών, επεξεργασμένων τροφίμων και τσιγάρων και είναι πολύ ανεπτυγμένη η αλιεία. Επίσης τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί και σε τόπο διακοπών για πολλούς Αιγύπτιους. Το λιμάνι είναι σημαντικό για τις εξαγωγές των αιγυπτιακών προϊόντων, όπως το βαμβάκι και το ρύζι, αλλά και ένας σπουδαίος σταθμός καυσίμων που τροφοδοτεί όσα σκάφη περνούν μέσω της διώρυγας.

Ελπίζω να μην σας κούρασα διαβάζοντας μικρά κομμάτια από δύο σημαντικές πόλης της Αιγύπτου.

Καλό βράδυ φίλοι μου.