Γλάρος

Κάθε μέρα στο ίδιο παράθυρο με την ίδια θέα, απέραντο γαλάζιο σαν μεγάλος χλοοτάπητας να περικυκλώνεται από γκριζοπράσινα βουνά, λες και νωχελικά ξαπλώνει η θάλασσα στην αγκαλιά τους.

Γλάροι πετούν πάνω στους αφρούς του κύματος και κράζουν κάθε πρωί με το πέρασμα της τράτας. Η αλήθεια είναι ότι τον ήχο που κάνουν οι γλάροι δεν το λες και τραγούδι. 

Αλλά για εμένα αυτό το κράξιμο ακουγόταν πάντα σαν μια καταπληκτική μελωδία. 

Βρίσκω μεγάλη παρηγοριά στην παρουσία των γλάρων που συνόδευαν τις τράτες πρωί και βράδυ. Νόμιζα ότι με συνδέουν κατά κάποιον τρόπο με την ζωή. Τεράστιες προσπάθειες κάνουν στα νερά, βουτάνε βαθειά και πάλι στον ουρανό. Ένα μαγικό θέαμα , ενός άγριου πουλιού σαρκοφάγου, που τρώει ότι σάρκα βρει στο πέρασμα του. 

Όσες φορές το ακούω μου θυμίζει την χαμένη νιότη μου και τα όνειρα μου που έγιναν καπνός χαμένα στο να τρέχεις να προλάβεις στο λιγοστό χρόνο της μέρας και κατ' επέκταση της ανθρώπινης ζωής στον αδυσώπητα γοργό ρυθμό της ανάμεσα στο κυνήγι για το μεροκάματο στη μάθηση και στην αγωνία να γνωρίσω τους ανθρώπους με το καθάριο βλέμμα, που σε κερδίζουν αμέσως με το χαμόγελο τους, που δεν κρύβουν τα συναισθήματα τους. Ανθρώπους που υποφέρουν με τον πόνο του άλλου, σαν να είναι δικός τους, ανθρώπους πληγωμένους, ανθρώπους φτωχούς αλλά που ξέρουν να ζουν καλύτερα από βασιλιάδες, ανθρώπους που αγωνίζονται και δεν το βάζουν κάτω και παλεύουν για την αγάπη, την φιλία, την οικογένεια για την ζωή, ανθρώπους που δοξολογούν τον Δημιουργό χωρίς να παραπονιούνται χωρίς να μοιρολατρούν, να απολαύσω κάθε δευτερόλεπτο της, ζώντας έντονα την κάθε στιγμή. 

Αυτό μου θυμίζει ο γλάρος πετώντας ψιλά στο ουρανό, αλλά ταυτόχρονα η αλμύρα στα μάτια του ποτέ δεν παύει να υπάρχει , όλο και πιο πολύ χώνεται στα νερά της θάλασσας, λες και αυτός να ψάχνει τους δικούς του ανθρώπους.

Αυτούς τους ανθρώπους αναζητώ ακόμα και σήμερα στο διάβα της ζωής μου γιατί οι πιο ωραίοι άνθρωποι υπάρχουν δίπλα μας, γιατί πιστεύω στον άνθρωπο στο μοναδικό τον ανιδιοτελή, στους ήρωες που δεν φορούν μπέρτα αλλά θα τούς συναντήσεις στην διπλανή σου πόρτα, τους ανθρώπους της προσφοράς, της αγάπης ,τους ξέρετε και τους ξέρουμε, τους θαυμάζουμε αλλά δεν τους στηρίζουμε, τους ήρωες που θέλουν και μπορούν να αλλάξουν την κοινωνία μας, που θα δώσουν ελπίδα στο νέο και στο ηλικιωμένο την χαμένη του αξιοπρέπεια. 

Κάνοντας ένα απολογισμό δεν λυπάμαι για την χαμένη νιότη μου ούτε για τα χαμένα μου όνειρα, μόνο για ένα λυπάμαι γιατί τόσα πολλά πράγματα είναι που πρέπει ακόμα να γίνουν και ο χρόνος δεν φτάνει για να αλλάξει αυτό τον μάταιο κόσμο, όπως δεν θα αλλάξει ποτέ και τις συνήθειες των γλάρων να πετούν στον ουρανό και να βουτάν μέσα στα κύματα.