Η μάστιγα της εποχής « η Μοναξιά»

Αν υποψιαστεί ο άνθρωπος τι κρύβει μέσα του και τι παιχνίδια παίζει ο ανθρώπινος νους στο κεφαλάκι μας, θα εκπλαγεί.

Η πραγματικότητα είναι να μπορούμε πρώτα απ όλα να γνωρίσουμε τον εαυτό μας και ύστερα όλους τους άλλους γύρο μας.

Ο άνθρωπος είναι ένα ων που φοβάται την μοναξιά. Θεωρεί ότι είναι το πρώτο στάδιο της μελαγχολίας ή και ο φόβος μήπως πάθει τίποτα και είναι μόνος και αβοήθητος.

Στην πραγματικότητα για να μπορέσεις να μάθεις τον εαυτό σου ΠΡΕΠΕΙ να μείνεις μόνος σου.  Έτσι θα είσαι ένα σωστό άτομο που μπορεί να βοηθήσει το σύνολο και πιστέψτε με, θα είχαμε ένα παραδεισένιο κόσμο.
Τι πιο απλό να καθίσουμε σε μια καρέκλα και να αφήσουμε το μυαλό μας να μας τρέξει στις δικές του ίντριγκες; Αλλά να μην αναμιχθούμε στα σχέδια του, απλά να καθίσουμε σαν θεατές, χωρίς σχόλια για τίποτα.  

Ένα μικρό παράδειγμα για να δείτε πόσο εύκολο είναι.
Εάν σταθείτε σ’ ένα πεζοδρόμιο μιας λεωφόρου και απλά κοιτάτε την πορεία των αυτοκινήτων που περνούν, χωρίς να κλέψει το μάτι σας , ή  να σχολιάστε αν είναι ακριβό αμάξι, ή γρήγορο, ή το χρώμα τους , ή ακόμα το μοντέλο που περνά από μπροστά σας, απλά αφεθείτε σαν να βλέπεται μια ταινία που τρέχουν μπροστά σας.
Μετά από πέντε λεπτά το μυαλό σας δεν θα έχει τίποτα μέσα, δεν θα μπορεί να σας παραπλανήσει σε τίποτα για την πορεία της λεωφόρου.
Έτσι ακριβώς θα κάνετε και με τον εαυτό σας.
Θα καθίσετε μόνη και απλά θα παρακολουθείτε ο νους σας που θα σας ταξιδέψει, χωρίς να εμπλακείτε καθόλου, σαν απλή θεατές. Θα διαπιστώσετε πολύ απλά ότι δεν είναι παραπάνω από 5 λεπτά η διάκια του ταξιδιού αυτού.

Θα σας ταξιδέψει η στο παρελθών ή στο μέλλον… Κάτι, που και στις δύο περιπτώσεις είναι εσφαλμένη αντίληψη.
Γιατί; Πολύ απλό…

Ο νους το ανθρώπου θέλει να μας κυβερνά, υποχρεώνοντας μας να ζούμε είτε στο παρελθών μας ( με τους νεκρούς ή ανύπαρκτους ανθρώπους στην ζωή μας), είτε στο μέλλον που δεν έχει έρθει ( παρουσιάζοντας μας ωραία όνειρα).
Στο εδώ και τώρα δεν υπάρχει ποτέ…
Εάν λοιπόν ξεπεράσουμε τα παιχνίδια του μυαλού μας και απλά γίνουμε θεατές χωρίς συμμετοχή, κερδίσαμε την μάχη στο να γνωρίσουμε τον ίδιο τον εαυτό μας, και δεν θα μας τρομάζει ούτε η μοναξιά ούτε τα παιχνίδια του μυαλού μας.