Ταξίδι στη βροχή

Πάντα με γοήτευε το ταξίδι μες την βροχή.

Περπατούσα για ώρες κάτω από τη βροχή, χωρίς να ξέρω που πηγαίνω ή τι θα έπρεπε να κάνω από εδώ και πέρα. Άφηνα τη βροχή να με μουσκέψει, να φτάσει ως τα βάθη της ψυχής μου και να ξεπλύνει τις πληγές που αιμορραγούσαν.

Πόσο μοιάζουν η βροχή και ο Έρωτας.. Και τα δύο απλά φεύγουν, έρχονται, δυναμώνουν, δροσίζουν, παγώνουν, ποτίζουν αλλά και μουσκεύουν στο πέρασμα τους.

Το βλέπεις αυτό???
Ονομάζεται «Καρδιά» και χρησιμοποιείται για να Αγαπάμε τους ανθρώπους και να τους Υπολογίζουμε. Όχι να την πληγώνουμε ούτε να την κάνουμε να αιμορραγεί.

Σαν την βροχή, ένα θείο δώρο, που είναι φτιαγμένη να ποτίζει και να ευδοκιμεί με τις σταγόνες της, την αγαπημένη του Θεού, την Γή.

Μια σταγόνα νερού φτάνει να φέρει την νέα ζωή, με το καταπράσινο χρώμα της, το όμορφο ανάστημα του βλαστού της, που σαγηνεύει και το πιο αχόρταγο βλέμμα.

Πολλές φορές, μακάρι να μπορούσα να αποσυνδέω το μυαλό μου και να πατήσω το Stand by και να αφήσω τα πράγματα να προχωρήσουν από μόνα τους στο εγκέφαλο μου, να πάρουν το δικό τους δρόμο, το δρόμο της βροχής.

Λένε πως όλοι οι άνθρωποι είναι σαν το φεγγάρι, έχουν μια πλευρά που δεν την δείχνουν ποτέ σε κανέναν, την κρύβουν για το δικό τους θέλω. Ένα θέλω γεμάτο από φως του φεγγαριού, να απλώνεται πάνω στην Γή και να χαϊδεύει το νωπό χώμα της από την υγρασία.

Δίνει τα σκήπτρα στην βροχή να την ποτίσουν, να μην ξεραθεί η ψυχή της. Έτσι και ο άνθρωπος ποτίζει την ψυχή του με την δική του βροχή. Μια βροχή αισθημάτων και αγάπης για την μητέρα φύση και τον συνάνθρωπο.

Η βροχή πέφτει όταν τα σύννεφα δεν μπορούν να κρατήσουν πια το βάρος, έτσι και τα δάκρυα πέφτουν όταν η καρδιά δεν μπορεί να κρατήσει τον πόνο.

Η βροχή σταμάτησε….

Σήκωσε το βλέμμα σου και κοίταξε μακριά στο άγνωστο του ουρανού.
Ένα μικρό ουράνιο τόξο έχει βγει και σου χαμογελά. Κοίταξε το και απλά χαμογέλα του και εσύ.