Tο παράθυρο της ψυχής

Πολλές φορές ονειρευόμουνα να κάτσω μπροστά από ένα τέτοιο παράθυρο, να αδειάσει το μυαλό μου και να ξανά γεμίσει όμορφες σκέψεις. Να κοιτάζω και να ονειρεύομαι από την αρχή παρθένα όνειρα με ούτε ίχνος διαίσθησης ότι κάτι δεν θα πάει καλά, τόσο αφελή και νεραϊδοπαρμένα και ας μην γίνουν ποτέ πραγματικότητα.

Από μωρό παιδί αγνάντευα από το παράθυρο ώρες ατέλειωτες τον Νείλο και της φελούκες να διασχίζουν τα ήρεμα νερά του. Χανόμουν στο όνειρο βλέποντας τις χρυσές ηλιαχτίδες με παιχνιδιάρικες  βουτιές στα θολά νερά του και να αφήνουν χρώματα σαν το ουράνιο τόξο να πλέουν νωχελικά, σχηματίζοντες πανέμορφους κύκλους.

Αυτό το παράθυρο με ταξίδευε σε αγνές σκέψεις για το πρίγκιπα του παραμυθιού, αγνά και παιδικά παιχνίδια του μυαλού ότι κάποια μέρα θα αποκτήσω ένα μικρό σπιτάκι ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα και κήπο με πολλά λουλούδια. Έχω ξεχάσει να ονειρεύομαι όπως τότε που όλα ήταν καινούργια στο κεφάλι μου και όχι πολυδουλεμένα και φορτωμένα με εμπειρίες που τα τραυματίζουν.

Όταν τελείωσα το σχολείο έβγαινα στο δρόμο καμαρωτή γεμάτη αυτοπεποίθηση, τώρα πια ήμουνα μεγάλη και η πρώτη μου δουλειά μου έδωσε ακόμα περισσότερη αυτοπεποίθηση. Όσο και να μεγάλωνα πάντα αναζητούσα αυτή την ίδια συνήθεια , αυτό το παράθυρο. 

Θα ήθελα να μπορούσα να κάτσω μπροστά από ένα τέτοιο παράθυρο, να αδειάσει το μυαλό μου και να ξανά γεμίσει από όμορφες σκέψεις και παραμυθένια όνειρα.

Τελικά είναι τα μάτια του ανθρώπου το «παράθυρο» της ψυχής του;

Μου λείπει να ονειρευτώ, μου λείπει ο παράδεισος του μυαλού μου, μου λείπει αυτό το παράθυρο.